Universitat Occitana d’Estiu : Sa quita existéncia es en jòc

Se saber servir dels apleches qu’avèm sabut fargar

- Diga Sèrgi, aquesta nuèit me venguèt una idèa. En somiant me venguèt una inspiracion de las bonas per far progressar l’occitanisme, lo far avançar sul sendarèl luminós de la capitada.

- Fial de lana, es cocanha ! Que diantre poiriá plan èsser aquela famosa revelacion ? O sabes, soi preneire de tot que al mens faguèsse avançar la besonha.

- Es pas plan complicat, vas véser ! Ai somiat que nosaus occitanistas sèm tròp acostumats a trabalhar cadun de son costat, per son terrador quand es pas per sa capèla pròpria. Aquò nòs bravament a l’eficacitat del combat que sèm a menar. Me sembla que la reflexion avança plan mai lèu quand es menada collectivament. Per çò que, coma o sabes, tota causa a d’èsser soscada abans d’èsser realizada.

- Fins aquí sèm plan d’acòrdi e te seguissi. Las divisions ideologicas e de las rancuras dins lo movement occitanista son una realitat. Per quant als ègos ipertrofiats, nimai aquò es malurosament pas un sòmi.

- Me soi imaginat que cada an poiriam far un recampament de cinc o sièis jorns, tan val dire una pichona setmana, dins un luòc agradiu per far lo bilanç de l’accion occitanista e perpensar a çò que se poiriá entamenar per contunhar la batèsta. Dins aquel espaci los que menan d’accions i vendrián far d’expausats e de conferéncias per despartir amb los autres lors experiéncias e ne tirar las leiçons per totes. Atal aqueles escambis permetrián de far la tria entre çò que fonciona e çò que fa meuca. Per exemple véser se çò que se fa en Provença es transpausable en Gasconha e dins quinas condicions d’adaptacion. Aquel recampament convivial entre nosaus, seriá de segur dobèrt a totes los aspèctes de la vida vidanta en societat. Aquò aniriá de las sciéncias en passant per la cultura, lo social e la politica. Tot s’i poiriá discutir dins un esperit de paratge ; çò que seriá lo minimum se trachant d’un acamp entre occitanistas. Entre occitanistas e totes los especialistas convidats, mai los que vòlon descobrir Occitània.

- Òc-ben Alan, vesi çò que vòls dire. Seriá una mena de seminari formator ont los unes aprendrián dels autres e recipròcament.

- Pendent aquelas jornadas vendrián intervenir tanplan d’universitaris, de cercaires, coma de tecnicians especializats e de militants. Es d’aqueles escambis que sortiriá lo melhorament permanent de l’accion occitanista. Seriá un aplech mannat per aver un agach aprigondit de nòstras accions e ne tirar de perspectivas per l’avenidor. Aprèp aver trabalhat sens pausa tota la jornada, se poiriá preveire d’espectacles lo ser, descansariam una mica. Alenariam a la fresca. Tot aquò, o torni dire, dins la convivialitat qu’es la nòstra.

- E òc ! Se en mai lo quadre que recebriá aquel rescontre èra agradiu, es evident que rendriá lo sojorn encara mai productiu.

- Es çò que me sembla. Dins mon sòmi descabestrat los quitis artistas occitans i serián convidats. I vendrián s’i produsir e escambiar amb los participants. Totòm fariá part de sas experiéncias e escambiariá sas competéncias en tota frairetat e intelligéncia. Seriá una mena de parentèsi utila dins la vida militanta de cadun.

- Òc, l’Alan ! Se poiriá quitament parlar d’una… Vegem… d’una Universitat Occitana d’Estiu !

- Mas òc, es aquò ! N’as trobat la definicion. Seriá un estagi formator pels militants. Un endrech ont s’analizariá lo passat per melhor entreveire l’avenidor, traçar de perspectivas per l’accion futura del movement. Lo tot se fariá sens sectarisme, dins la cooperacion e la benvolença. Seriá una temporada ont alternarián los trabalhs e los lésers. Lo rendètz-vos de las valentas e dels valents, de las curiosas e dels curioses. De los qu’an Occitània clavelada al còr e a l’èime. Seriá un aplech de granda eficacitat. Una mena de remuda neurònas gaujós. Una fèsta de las coneissenças e del partiment.

- Paure Alan ! Arrèsta de somiar, se te plai. Torna a la realitat e subretot sasís-te d’aquela realitat. Ton sòmi es pas un sòmi. Çò que descrives aquí existís dempuèi, ten-te plan, 48 ans ! D’efièch, ongan se debanèt tornamai a Nimes, del 5 al 9 de julhet, la 48ena Universitat Occitana d’Estiu. Pendent cinc jorns s’i parlèt de fòrças causas. Entre maitas reflexions s’i estudièt las nocions d’identitat, la cartografia, l’onomastica, l’istòria. S’i faguèt tanben de plaça pel teatre, la literatura, la cançon. S’i escalciguèt lo desir de país. S’i charrèt d’etnolingüistica en país de bovina e plan maitas causas encara.

            E òc ! Tot aquò se fa dempuèi quasi un mièg sègle e semblariá que foguèsses pas al corrent. Malurosament siás pas lo sol. D’ont mai anam e d’ont mens los occitanistas venon pas a l’Universitat Occitana d’Estiu qu’es organizada per la valenta còla de la MARPÒC. Dins las annadas uèitanta èrem mai de tres cents a i participar. Las gents venián d’Occitània tota. Ara sèm a pro pena un centenat a la frequentar. Aquò’s pas pro. Fregam lo sulhet de rendabilitat. Sa quita existéncia es en jòc. D’ara enlà sa perennitat es tributària de sa frequentacion.

Escota Alan, es pas mai ora de somiar a quicòm que ja existís. I cal participar. Se volèm reviscolar l’identitat occitana e tornar dignitat al país que n’a plan besonh, nos cal saber nos servir dels apleches qu’avèm sabut crear e que nos demòran a posita. L’Universitat Occitana d’Estiu n’es un demest plan maites. Alavetz, a l’an que ven per la 49en Universitat Occitana d’Estiu. La MARPÒC a ja retengut lo site d’acuèlh.

             Sèrgi Viaule