Visca lo Se canta, visca la nacion occitana !

            Quasi totas las nacions del monde possedisson lor pròpri imne nacional, emai las nacions que son encara sens Estat coma Catalonha, País Basc, Escòcia (que totes los amators de rugbi coneisson lor famós e popular « Flower of Scotland »), Gallas, Groenlandia, Tibet, etc….

Qu’aqueste imne siá recent, lo de Timor Occidental data de 2002 mentre que lo conegut  per èsser lo darrièr espelit es lo de Sud-Sodan en 2011, o un pauc pus vièlh coma los d’Espanha e de França que remontan al sègle XVIIIen, l’inme nacional es pertot dins lo monde un dels ligams de la comunitat nacionala. De notar que se « Els Segadors », l’imne catalan es estat alestit a partir de paraulas popularas que fan referéncia a la « guèrra dels dalhaires » que foguèt una insurreccion catalana (1640 – 1652) contra las pujadas de las taussas manlevadas per Espanha ; a ma coneissença, e fins a la pròva del contrari, lo « Se canta », l’imne nacional nòstre es lo pus ancian de conegut. Es una cançon populara que los especialistas s’acòrdan per far remontar fins a l’Edat-Mejana. Dison son origina « se perdre dins la nuèit dels tempses ». L’imne es talament vièlh que la legenda l’atribuís al Princi Gaston Fèbus (1331 – 1391), çò que pòrgís la prova qu’es anterior al sobeiran pirenenc. Benlèu data del sègle XIIen.

L’imne nacional es una crida de recampament per totes los patriòtas d’una comunitat nacionala. Un cant comun a cantar en corala e de còr. Generalament es estat alestit coma una profession de fe d’apartenéncia a una nacion. Justament, de mercés a son espelida lonhdana, lo nòstre fa excepcion a la règla. Es una cançon d’amor cargat d’umanisme, plan luènh dels cants chauvins que son en general los imnes nacionals. Aquò’s una rason de mai per nosaus d’èsser fièrs del nòstre. La patria occitana, un còp de mai, fa excepcion dins lo concèrt de las nacions del monde. Demoram dins la granda tradicion umanista e trobadorenca qu’es la nòstra dempuèi ara un milierat d’annadas.

Nos cal cultivar aquel ligam que, de l’ocean Atlantic als Alps e del Pirenèus a Léger, unís orizontalament totes las Occitanas e los Occitans. Lo Se canta es demorat lo sol cant conegut dins totes los parçans d’Occitània e quitament per delà las termièras imperialo-estatalas. Lo Se canta s’es totjorn cantat espontanèament tanplan dins las vals orientalas dels Alps coma dins la val d’Aran, de Bordeu a Niça e de Montluçon a Tarba. A los que pensan sens soscar o amb de reirepensadas evidentas que i a pas jamai agut de nacion occitana, deurián dobrir los uèlhs e las aurelhas sus las realitats de la lenga, marcaire primordial, e lo fach de l’enrasigament prigond e popular de l’imne nòstre sus l’ensems del territòri nacional.

Per aquelas rasons demandam que las regions occitanas, -emai dins lor encastre juridic actual qu’es plan luènh de nos satisfar-, prengan la decision de s’autrejar lo Se canta per imne. Tre lor creacion se son aplechadas d’un drapèu (que malaürosament pel moment a sovent pas res a veire amb lo drapèu occitan), ara se devon dotar d’un imne e devon prene prene lo Se canta, lo sol imne popular conegut de las gents originàrias del país. Devèm far pression envèrs los Conselhièrs regionals per arribar a una deliberacion positiva dins aquel sens. La legislacion estatala francesa permetriá pas un imne per las regions ? O a pas previst ? Rai ! lo poder democratic es aquí per far evolucionar las legislacions quinas que sián. Demandam doncas que los Conselhs regionals en Occitània prengan la decision de se dotar del Se canta per imne, e tan melhor s’es un imne despartit per mantunas regions. Serà un trach d’union entre las diferentas regions occitanas en esperant la reünificacion del país en Republica Federala d’Occitània.

Solide que çò prioritari e de pus urgent a reivendicar d’uèi es benlèu pas  l’oficializacion de l’imne, mas plan unas competéncias politicas mai espandidas per las regions occitanas. Pasmens, una reivindicacion pòt anar cotria amb d’autras. Una reivindicacion se fa pas a l’exclusion d’una autra. Demandar un estatut d’autonomia politica consequent per las regions occitanas empacha pas de quichar sus l’oficializacion de marcaires identitaris fòrts, coma o pòt èsser la possession oficiala d’un drapèu e d’un imne. I a tant e tant a far per l’emancipacion politica occitana que reclamar l’oficializacion del Se Canta coma inme patriotic per las regions occitanas es lo ninimum que se pòsca far.

Seriá tròp nacionalista de demandar un imne oficial per totas las actualas regions occitanas ? Que los occitanistas, vòli parlar aicí dels occitanistas sincèrs e pas dels nostalgics d’una identitat folclorizada e restacada al passat ; que los occitanistas, adoncas, sàpian que se nòstra nacion es d’uèi a mand d’èsser escafada per assimilacion es justament per çò que sèm pas jamai estat pro nacionalistas. I a pas, e i pòt pas aver de nacion, quina que siá, sens nacionalistas. Evidéncia per evidéncia : son los nacionalistas que fan nacion. Es aquò que desiri véser encapar per mos cars compatriòtas. Lo nacionalisme democratic a pas res a véser amb l’imperialisme e lo chauvinisme coma ensajan de ne far l’amalgama los imperialistas franceses a prepaus del nacionalisme occitan. Es una grossièra engana qu’a pas qu’un objectiu politic, far desaparéisser la nacion occitana.

Per çò qu’es del Partit de la Nacion Occitana, los participants a nòstras Amassadas Generalas e autres Comitats Nacionals contunhan e contunharàn ad vitam aeternam de claure lors acamps en cantant l’imne patriotic nòstre. Visca lo Se canta, visca la nacion occitana !

                                                                                             Sèrgi Viaule