Overblog
Editer l'article Suivre ce blog Administration + Créer mon blog

Quicòm de nòu en literatura occitana : una faula esoterica de Miquèl Jacquet

 

   Se siatz acostumats a legir mas cronicas sus aqueste siti del Lugarn, forçadament que Miquèl Jacquet, lo coneissètz. D’efièch, l’an passat vos presentèri dos de sos libres recentament pareguts, totjorn a las edicions dels Regionalismes, que son « Contes misterioses de Carcin » e « Cresenças e legendas d’un Otramar tropical ». Los qu’an pas encara legit aqueles libres, e que se vòlon far una idèa de çò que son, pòdon anar consultar aquelas subjectivas presentacions. O pòdon far en servant en memòria que çò que ditz Pèire Rabasse son pas de messas, just lo vejaire d’un legeire afogat.

   Del pauc que sabi de la literatura occitana, aquel libre de Miquèl Jacquet me sembla èsser una primièra (forçadament mondiala). Fins ara, aviái pas encara rescontrat en literatura occitana de faula esoterica. Mas abans de tirar mai luènh, teni a precisar que la literatura occitana, vielha de mila ans, es un vaste continent e que ne trevèri pas qu’un pichon parçan. Atanben, benlèu que dins lo passat, luenchenc o recent, d’autors se clinèron sul genre sens que n’aguèssi agut coneissença.

   Personalament soi estrambordat per aquela creacion. Tròbi que Miquèl Jacquet es un òme inventiu que crenta pas la risca de se far criticar a l’empòrta-pèça pels occitanistas. D’efièch, dins la doxà occitanesquerrista en vòga non sauriá i aver plaça per l’esoterisme, emai aqueste foguèsse ficcional. Dins un mitan per majoritat sectari ont lo marxisme es sensat explicar scientificament la recepta del cassolet e l’emplèc -o pas- de la famosa E de sosten, èra vengut inimaginable de poder quitament somiar de metre la cima del det pichon dins la topina de l’esoterisme. Mercegi Miquèl Jacquet d’aver romput lo tabó. I a doas menas de gents sus aquesta planeta, las que son embarradas dins lo carcan dels dògmas e las liuras, coma l’es l’autor d’aqueste « Lo sagèl escondut ». Per ne tornar e n’acabar amb los pus sectaris, fin finala, e a i plan soscar, riscam gaire criticas literàrias de lor part. Son de monde que, generalament, legisson pas. Legisson pas en defòra de se passejar e s’estripar suls « malhums socials ». Malhums que, siá dich en passant, semblan èsser mai asocials que res mai.

   Ai de longa presat los romans istorics e mai que mai los que fan referéncia a la pontanada de l’Edat-Mejana occitana. Per çò que tòca al Centroccitan son d’òbras que tornan visitar d’un biais fantasierós l’istòria de l’invasion e de l’ocupacion del país per las armadas franchimandas. Dins aquelas ficcions i son sovent aflatat lo coratge dels chivalièrs faidits, l’esperitualitat sens concession de las bonafemnas e bonsòmes catars e la libertat que regnava ja en Occitània a n’aquesta epòca. Per los qu’aurián tendéncia de comprene de travèrs torni remembrar que dins « roman istoric » i a « roman » e qu’un roman istoric es pas un libre d’istòria. Perqué seriam, nosaus Occitans, los sols a nos auto-enebir lo drech de jogar amb nòstre roman nacional ? Lo roman istoric es un genre literari coma una autre ; coneguda causa siá…

   Çò de plan amb aquel obratge de Miquèl Jacquet es qu’es a l’encòp un roman istoric e esoteric. Del còp, per ieu, comola las qualitats. Fa d’anars e tornars entre l’epòca contemporanèa e l’Edat-Mejana, entre la racionalitat e la mistica, entre lo sòmi e la realitat. Es un roman que fa traversar al legeire las parets del real e de la metafisica. Lo passat tuteja lo present al punt de saber pas s’es pas lo contrari. Nos passeja de las luses mai resplendentas qu’esclairan los somalhs dels pics pirenencs los pus nauts a las tenebras de las caunas las mai prigondas.

   Atal fa se rescontrar de personatges que pòdon èsser bonsòmes de la glèisa catara perduts en plen mitan del sègle vinten o engenhaires dins de disciplinas ponchudas. Aqueles rescontres entre maites univèrses de pensadas son inesperats. De longa, costejam lo mistèri qu’en filigrana seguís lo debanar del raconte. Plan solide, tre qu’es question de catarisme podèm pas passar a costat de la quista del grasal. E aquesta quista, de mercés a Miquèl Jacquet, endralha de camins escalabroses. De camins traçats per l’imaginacion d’un autor que d’ara enlà compta dins lo paisatge, totjorn e de mai en mai mirgalhat, de la literatura occitana.

   Amb sos obratges mai que mai de collectatge « Contes misterioses de Carcin » e « Cresenças e legendas d’un Otramar tropical » sabiam que Miquèl Jacquet presava la fantasiá de la literatura fantastica e esoterica. Amb aqueste primièr roman publicat nos balha una òbra ont lo sòmi crosa la realitat e ont las trèvas d’un passat avalit se barrèjan a la tecnicitat del present. Coma los autres, e benlèu mai que tot autre, lo nòstre país rescond encara un fum de mistèris. Manca pas que de cavar un pauc en tèrra nòstra per ne descobrir « a la pala ». Cercaires de tresaurs literaris, cap a Miquèl Jacquet !

 

Pèire Rabasse

 

« Lo sagèl escondut » de Miquèl Jacquet. Edicions dels regionalismes.

Acabat d’imprimir en julhet de 2019. 138 paginas.

https://editions-des-regionalismes.com/epages/78a1391f-9736-4f48-a055-7b67ee9ca57a.sf/fr_FR/?ObjectPath=/Shops/78a1391f-9736-4f48-a055-7b67ee9ca57a/Products/AVL293

« Lo sagèl escondut » de Miquèl Jacquet

« Lo sagèl escondut » de Miquèl Jacquet

Tag(s) : #Pèire Rabasse, #Tot en Oc
Partager cet article
Repost0
Pour être informé des derniers articles, inscrivez vous :