Benlèu trobarètz que de tustar sus l’esquina dels ecologistas es vengut per ieu una causa recurrenta. S’o fau es pas sens rason. Non es ieu qu’o ai causit. Son los quitis ecologistas, en obrant de longa contra lo desvolopament economic d’Occitània, que me constrenhan a m’exprimir un còp de mai sus lor comportament descalat e perilhós per la societat tota. Son d’una incoëréncia e d’una malonestetat intellectuala rarament egalada, quitament dins lo domèni politic, emai aqueste foguèsse, a còps, lo cimèl de la falsetat.
Malgrat la brutalitat de las intervencions dels zadistas, malgrat lor violéncia fisica a l’encontre de totes los que partejan pas lors opinions, malgrat que se trufèsson de la democracia coma d’una figa, soi espantat de constatar cossí los mèdias lor prestan l’aurelha. Es vertat que la magèr part d’aquestes son de longa en cèrca de l’espectacular. Son de longa a l’escota de lo que crida lo pus fòrt, sens se trachar de çò que ditz. Lo contengut impòrta gaire, çò que compta es la mesa en scèna. Nosaus occitanistas podèm ben dire tota nòstra lanha d’èsser desnaturats, d’èsser deslengats, podèm ben denonciar l’injustícia de la colonizacion que patissèm e serem pas jamai escotats per aquò. Los mèdias, coma totas las autras compausantas de l’imperialisme francés, participan a l’etnocidi que ne sèm victimas.
A prepaus de l’obrador de l’autorota A 69 (Tolosa-Castras) tornarai pas sus las agressions dels ecologistas suls obrièrs, çò que per ieu es un escandal màger. D’uèi, entre maitas causas, vos parlarai de la mesenga blava. Figuratz-vos qu’a la prima passada d’unes ecologistas se mainèron qu’una mesenga blava volatejava sus un arbre que se trobava sul traçat de l’autorota. Disi plan « una ». E me permetrètz d’insistir per dire que n’i aviá pas doas. Aquel passeron es protegit, dintra dins la tièra de las espècias a tocar pas, nimai amb de pincetas. Alavetz, los partidaris del retorn al palavèrs, intervenguèron al prèp dels organismes ad hoc de proteccion de la natura e, per decision de justícia, l’obrador foguèt arrestat pendent quatre meses. Aquò per çò i aviá sospecha qu’eventualament aquel auselon auriá benlèu pogut aver l’idèa d’anar anisar dins l’arbre vodat a èsser tombat. Dins aquela ipotetica potencialitat d’una eventuala possibilitat i aviá urgéncia de daissar lo temps a de passeronets de franhar. Adoncas, l’obrador foguèt paralizat pendent quatre meses.
Soi pas contre la proteccion de la fauna e de la flòra quand es necite. L’apauriment del patrimòni genetic d’aqueste costat es patent e i cal far mèfi. Pasmens, ne va de la proteccion de natura coma de tota causa. Se deu far dins los limits del rasonable. Mas la rason, los ecologistas semblan l’aver perduda dempuèi de temps. Pròva qu’aquestes coneisson pas la natura es que prenon las mesengas blavas per de pècas. Benlèu que prenon la dicha « avèm una cervèla d’ausèl » a la letra. Mas las mesengas blavas son plan mai desgordidas que çò que pensan los ecologistas. Se deman tal arbre i es pas mai, es pas per aquò que van arrestar de pondre e de se reprodusir. Van tot naturalament causir un autre arbre. E d’arbres, de bòsques, de randuras, e de bartasses tot al long del traçat de l’autorota A 69, es pas çò que manca. Tan val dire que las mesengas blavas an pas besonh del secors dels ecologistas per saber çò qu’an a far e quand o devon far.
Sèm dins un estat de drech, çò qu’es una bona causa e qu’es pas question de remetre en causa. Pasmens, quand la maquina del drech se met en marcha per protegir una eventuala anisada d’auselons produsís de resultats susprenents. Mecanicament va fins al ridicul. Aquò, los partidaris del retorn a la sarcleta (pas de l’araire que son contre la quita traccion animala) o an comprés. Alavetz, se servisson de la justícia aitant coma permés, emai fins al grotèsc. Rai ! Aquí res a dire qu’es de bona guèrra.
Mentretant, i a de questions a se pausar suls renduts de la justícia. Dins lo cas present lo e la jutja se serián pogut demandar s’una sola mesenga blava podiá pas anisar a l’endrech assignat pels ecologistas aquò anava metre en perilh l’espècia ? Mas benlèu, emai certanament, que lo e la jutga devián pas mai coneisser la natura que çò que la coneisson los ecologistas. Dins lo cas contrari aurián sabut qu’un passeron, quin que foguèsse, es capable de s’adaptar e que se li cal anisar quatre aladas pus luènh i anirà sens dificultat.
Mas l’afar es pas encara acabat. Sul meteis registre legal, los ecologistas venon de demandar al procuror de la Republica e a l’Ofici francés de la biodiversitat d’intervenir d’un biais urgent per s’èsser mainat que dins un autre endrech concernit pel traçat de l’autorota i aviá « una zòna amb de babas de banaruts bèls dins de troncs de garrics e de treules d’aiga dins d’unas pradas ». Se la justícia tornamai se sasís d’aqueles indicis, l’autorota es pas prèsta d’èsser acabada. Mas ieu gausi pausar la question : las babas de banaruts bèls e los treules d’aiga aquò’s plan polit, mas los lombrics, las formigas, los moissals tigres tot bèl just arribats al país e que riscan d’èsser destorbats per la bastison de l’autorota, i an pensat los ecologistas ? E lo paure forselon asiatic qu’el tanben se ven de convidar en Occitània sens demandar res a degun, e que coma la mesenga blava anisa dins los arbres ; que fan los ecologistas e l’Ofici francés de la biodiversitat per l’aparar ? Ademai de qué pensar de la romèc, la caucida e l’ortiga que son pas encara estadas botadas sus la lista de las espècias protegidas ? Se lo ridicul tuava seriam per còps desbarrassats dels fanaticologistas.
Remembri que los Sud-Albigeses demandan pas cap de privilègi particular. Vòlon sonca lo just e la rason : una autorota per poder viure e trabalhar al país. Desiran, e desiri amb eles, l’aplech indispensable al desvolopament economic del país nòstre. Pro dels reaccionaris ! Remembri, se n’èra de besonh, que lo reaccionari es lo que preconiza un retorn al passat e que refusa tota una tièra de cambiaments socials e economics. Lo tèrme s’opausa a lo de progressista qu’es totjorn estat lo qu’a caracterizat lo movement de liberacion nacionala occitan.
Sèrgi Viaule