Se sès pas d’esquèrra siás de drecha e viceversà ...

La valéntia dels unes e la coardisa dels autres

            Estimats legeires, quand legiretz aquela modèsta cronica las eleccions legislativas seràn passadas e al moment ont escrivi aquestas regas ai pas que las resultas del torn primièr. Las resultas dels candidats occitananistas son estadas onorablas se tenèm compte que, per fraita de mejans, i poguèt pas aver de bulletins de vòte dins cada burèu. Pasmens, de mercé a lor engatjament la question de l’autonomia politica d’Occitania es estada presenta dins la premsa locala. Las analisis mai aprigondidas de l’escrutin vendràn pus tard ; pel moment me contentarai de raportar qualques ressons de campanha.

            Es vertat que sèm totes estat preses de cort per la subta dissolucion de l’Amassada Nacionala pel President Macron. Aquò’s pas la pena d’i tornar, n’avèm pro parlat al Partit de Nacion Occitana coma endacòm mai. Çò que, ça que la, se pòt remarcar un còp mai es que, segon se sès ric o paure, seràs mai o mens present sus la scèna politica. Es evident que quand un partit a lo marrogal plen es pus lèste per reagir a l’imprevist. Quand a darrèr el qualques industrials o autres caps d’entrepresa per lo butar, es evident qu’avançarà mas aviat e que anirà pus luènh.

            Tant val dire qu’es pas encara lo cas dels partits e organizacions politicas occitans. Nimai per aquò, qualques valentas e valents del Partit de la Nacion Occitana, del Partit Occitan e de Bastir Occitània se son lançats dins la batèsta. Son estat coratjoses, mas son estat subretot coërents amb lors idèas. An sabut metre en adeqüacion lors dires e lors fars. Aquestes militants, o cal ben dire, son pas estats nombroses e totes son estat sostenguts logicament e sens ambigüitat pel Partit de Nacion Occitana.

            Aqueles candidats son estat d’ont mai ardits qu’avèm contra nosaus tot lo personal politic francimand de l’extrèma drecha fins a l’esquèrra extrèma. Aquestes, totes units e man dins la man dins lo banh jacobin. D’alhors a n’aquel prepaus totòm se serà mainat que pendent la campanha electorala, en defòra de las proposicions occitanistas, es pas jamai estat question de descentralizacion e encara mens de descolonizacion ni per Corsega, nimai per Canaquia. Per Melenchon coma per Le Pen los pòbles occitan e canac an pas qu’una vocacion : s’integrar e desaparéisser sens romegar se que non es la repression la mai fèrra, amb empresonament e deportacion. Dins l’istòria del sègle vinten, França es venguda un modèle de referéncia en matièra de repression dels pòbles que se baton per lor liberacion. D’unes païses mandèron en França d’elements de lors armadas per se formar a la guèrra anti-guerrilha e als còps falsièrs.

            Mas tornem-ne a la campanha electorala que se ven d’acabar. Lo pièger del pièger pels qualques valents occitanistas que se lancèron dins la batèsta amb de mejans limitats, es que, non solament se deguèron batre contre l’ensems de l’espèctre politic jacobin, mas tanben contra una part importanta de monde que se creson encara occitanistas. Se lo President Macron agèt lo grand meriti de rompre la rigididat del partiment drecha-esquèrra qu’ensarrèt dins sas maissas pendent de decennias la vida politica dins l’exagòn, aquel periòde sembla s’èsser acabat amb aquestas eleccions legislativas. Lo bipartisme torna nasejar e malurosament un nombre important de sembla-occitanistas son tornamai tombats dins la trapèla. Per cavar pas mai plond la division, citarai pas lors noms. Aquestes confondon la nocion de paratge, amb la d’esquèrra a la salsa francimanda. I a de monde qu’a fòrça d’escotar e d’agachar pas que los mèdias francimands lisan pauc a cha pauc cap a un formatatge de lor cervèl. Per eles, votar util es votar anti-occitan. Es votar per de monde qu’a París montan a la tribuna de l’Amassada Nacionala per s’opausar a l’ensenhament de l’occitan. Los esquerro sucursalistas occitans an la memòria a l’encòp selectiva e corteta ! Sabi ben pro que per resistir a n’aquela pression permanenta de la dòxa supremacista francesa cal aver de caractèri, mas, çò me sembla, la primièra qualitat per un resistent es justament de se daissar pas engarçar per l’aparelh de propaganda enemic. Mentretant, se pòt pas nimai demandar a totòm d’aver de caractèri…

            Ne vòli per pròva que tota la partida esquerrista e l’escaquièr occitanista es tornamai tombada dins la trapèla del « se sès pas d’esquèrra siás de drecha e viceversà ». Aquestes son dins la confusion politica, mas son mai que mai dins la pigresa intellectuala. An tanben, o cal ben reconéisser, de circonstàncias atenuantas : son subjugables. An una propension a desgaunhar çò que fan los esquerristas francimands. Quand los mèdias francimands lor fan paur, se meton a tremolar. An, lor comportament o demòstra, de dificultats per afortir çò que son. Vivon pas que per procuracion a travèrs los grands fraires esquerristas francimands. Son pivelats per las directivas que venon de París. Son incapables d’autonomia e parlem pas d’independéncia de pensada !

            Lor somission a l’esquerro-imperialisme francés es tant prenhenta qu’ai pogut assistir en Albigés a un espectacle afligent. Alara qu’un valent militant del Partit Occitan prenguèt l’iniciativa d’anar al combat electoral, non solament sos autres « companhs » de partit l’ajudèron pas, mas l’insolentèron fèrme e lo menacèron de l’exclure del partit. Aquí-tè una practica plan melenchoniana. A créire qu’aquel monde que se pretendon encara occitanistas, mas que sostenon fòrt e mòrt lo partit extremista de la France insoumise, an plan apres de lor mèstre parisenc. Aqueles pretenduts occitanistas son aitant fanatisats que los islamo-esquerristas franceses que seguisson. Alara que sèm pauc nombroses a nos batre, al Partit Occitan d’unes amenaçan de n’exclure d’autres. Urosament los fanatics partidaris de l’exclusion an pas cap de poder ; se que non lo de bramar e de japar sus la teuladas. An pas cap de poder per çò que lo poder aparten al monde que trabalhan e pas a los que sabon pas que reprene lo catequisme tombat de París.

            Sabiái de totjorn qu’una part de l’occitanisme èra infeudada a l’ultra-esquerrisme francimand, es pas novèl e es totjorn estat lo cas, mas viure una tala misèria en plena batèsta electorala es cada còp una espròva. Urosament aqueles paures guses patetics an pas que lo poder de l’invectiva e de l’injúria. S’avián lo qu’avián los inquisitors tornamai Occitània s’alucariá del milanta fuòcs de l’infamia e de l’abominacion.

                      Sèrgi Viaule, candidat suplent a las eleccions legislativas de 2024