A prepaus de l’abandon de l’Estivada de Rodés

            D’aquestas passas, a prepaus de l’abandon de l’Estivada de Rodés per lo conse jacobin de la vila, se legisson suls malhums socials causas e autras. Per d’unes, la causida de l’autocrata roergat seriá pietadosa, mas « al meteis temps » se poiriá comprene per la « crisi actuala de l’occitanisme ». A tè ! I auriá doncas una crisi de l’occitanisme ? Una crisi intèrna a l’occitanisme ? Nimai per me tòrcer lo còl dins totes los sens, ieu ne vesi pas ! Los occitanistas actuals, coma los passats, fan çò que pòdon amb çò qu’an. Los occitanistas, pauc o pro e cadun segon son biais e sas possibilitats, se son totjorn batuts amb coratge e valentiá. L’occitanisme, dins sa diversitat necessària, a pas jamai mancat de volontat per salvar l’identitat culturala, e doncas nacionala, d’Occitània.

            Se crisi de l’occitanisme i a, -e efectivament n’i a una-, es una crisi extèrna. Aquesta es ligada a un aflaquiment de la lucha deguda a una demesida consequenta de militants, ela meteissa resultant de la politica etnocidària del poder imperialista francés. Per plan dire, se tracha pas vertadièrament d’una crisi, mas d’un aflaquiment de la poténcia de resisténcia de l’occitanisme que, pauc a cha pauc, recuòla per causa d’una rarefaccion dels marcaires identitaris. Es evident que mens i aurà d’occitanofònes e mens de gents se sentiràn concernidas per l’aparament d’una identitat que lor es estrangièra. Lo trabalh maquiavelic de l’imperialisme francés es ben aqueste : fa dels Occitans d’estrangièrs dins lor país pròpri. Mena aquela politica amb los mejans coërcitius colossals que son los seus. La liquidacion de la nacion occitana, aquò se sap ben pro, es programada dempuèi de sègles. Caldriá pas jamai oblidar aquela realitat abans de se batre masoquistament la colpa. Pro d’aquel autorenegament morbid !

            D’unes occitanistas pensan que se l’Estivada es politicament assassinada es per çò que s’ameritava pas mai de viure vist que la cançon occitana es pas mai ni populara, nimai atractiva. Alavetz, la cançon occitana seriá plan mai marrida que las cançons dels autres païses ? Se dins la cançon occitana coma dins las autras i a un pauc de tout, es tanben un miracle qu’arribèsse a subreviure amb las condicions que li son fachas. Remembri en passant que las leis (al mens las reglementacions e autre quasèrns de las cargas) enebisson a las antenas de França Blava de difusir de musica occitana, quitament al dintre d’emissions en occitan. Quin es dins lo monde lo movement cultural que poiriá suportar una tala injustícia ? Dins aquelas condicions, cossí crear una dinamica, una emulacion ? E ben, malgrat aquela repression, aquel escanament permanent, la musica occitana contunha d’existir e lo miracle se renovèla cada jorn. Lo Prèmi de la Cançon Occitana es aquí cada an per o atestar.

            Un de mos correspondents planh que i aja pas d’estelas de la cançon dins lo domèni occitan. Mas qual fa las « estelas de la cançon » se que non las antenas de ràdio e las cadenas de television ? Avèm d’antenas de ràdio e las cadenas de television en occitan ? Pensi que cal èsser tucle per se mainar pas de la causa. Afortissi que de tot biais manténer una cultura jos perfusion es quicòm qu’a pas jamai balhat de resultas. A tè ! L’operà dins lo monde entièr es pas tengut jos perfusion ? L’Estat francés a pas un ministèri de la cultura amb un budgèt ad hoc ? Los governaments catalan e basc an pas un ministèri de la cultura amb un budgèt ad hoc ? A tè !.. ficre ! Occitània a pas de govèrnament per sosténer sa vida culturala. Coma qué, un còp de mai, la clavadura de l’Estivada ven pas de la mediocritat supausada dels artistas occitans, mas d’una decision politica.

            En 1995, En Marc Sensi, alara conse de Rodés, aviá analisat condreitament la situacion de la politica d’opression lingüistica que regna dins l’Estat francés. A volgut crear un festenal de resisténcia a n’aquesta politica que jutjava injusta per Occitània. Aquel òme aviá una consciéncia aguda de la situacion facha a son país e ensagèt de far çò que poguèt en creant un festenal pan-occitan. Rendi presentament omenatge a n’aquel òme lucid e coratjós. Lo conse actual de Rodés (que s’amerita pas que son nom siá mencionat) es formatat per una doxa supremacista francimanda que son obsession es fòrt e mòrt l’unificacion lingüistica e culturala de l’empèri. Coma a pas l’intelligéncia de son predecessor a la comuna, fa lo seguisseire, seguís bestiament la mòda dels festenals e ensaja de degaunhar çò que fan los vesins. Es una personalitat sens volontat pròpria. Es la caricatura de l’elegit jacobin sens caractèri e que pasmens se vòl montar lo còp. Tre que la comuna de Rodés prenguèt en regia dirècta l’organisacion del festenal èra visible que se trachava d’una mòrt anonciada. Un pauc mai cada an, la comuna preniá cura de far lo mens de publicitat possible. Sus los suplements « festenals » editats cada estiu pels quotidians, l’Estivada pareissiá quitament pas mai. La comuna de Rodés cercava pas pus la participacion financièra e morala de las autras entitats pr’aquò d’ora entindadas dins l’operacion. Sens vertadièra publicitat dins la quita vila de Rodés, la resulta d’aquò foguèt l’inexorabla demesida del public.

            Es pas vertat que la cançon occitana sapià pas se renovelar coma d’unes creson o poder afortir. Simplament la musica occitana e l’Estivada son victimas d’una politica d’eradicacion de l’identitat nòstra. Delargui alavetz una suplica als occitanistas de dobrir los uèlhs e la comprenèla. Se pòdon existir de rasons culturalas segondàrias avançadas pel destruci per justificar son crimi, la rason primièra es politica. Arrestem doncas de nos batre bestiament la colpa e dintrem dins lo combat politic. La fin anonciada de l’Estivada pòrta pròva, un còp de mai, de la primautat del combat politic sus quin autre que foguèsse. Pas besonh d’èsser grand clèrgue per comprene que d’aqueste combat depend totes los autres.

                Sèrgi Viaule