Florian Vernet un autor abondós que coneissèm

            Florian Vernet es l’autor abondós que coneissèm. Dempuèi « Qualques nòvas d’endacòm mai », Atots N° 21, paregut en 1976 (e que vos aconselhi de tornar legir), a pas arrestat de nos ofrir sa pròsa. Pas que dins la colleccion Atots es lo dotzen roman que nos prepausa. Es cocanha e seriá domatge de no’n privar.

            Amb aqueste « Metaf(r)iccions a Collisioncity » l’esperit fantasierós de Florian Vernet es tornamai de sortida. Se tracha pas d’un umor subrefach, nimai es pas quicòm qu’auriá a véser amb lo sarcasme. Pas brica, son destacament es gaujós, unic e singular. Avèm aquí una derision blosament verneciana. Solide que dins son gabinet d’escritura a de longa la galejada a cima dels dets. Son biais de se trufar de sos travèrses coma se se trufava de los dels autres es la marca de la distància que pren Florian Vernet amb los anars e las contengéncias de la vida vidanta. Sèm aquí en plen dins la foncion literària. Mas en çò d’el es pas sonque una postura literària, es lo revelator d’una personalitat sabent ont pausa sos esclòps. Aquò nos cambia dels autors que sabon pas davalar, o puslèu que se creson tròp degordits per davalar, del tròn factici que per eles se son imaginat. D’alhors, tre la primièra pagina del libre, Florian Vernet balha la color de son òbra en metent en exèrga aquela frasa de Boris Vian : « Es curiós cossí las gents que se creson instruits, ressentisson lo besonh de far cagar lo monde ». La causa valiá d’èsser esclarcida.

            L’autor a lo biais per escriure de romans policièrs e far menar d’enquistas a sos personatges. O fa amb aisidesa e lo legeire o sentís còpsec. La pròva es que i a pas cap de marca de gota de susada sus las paginas (sic). Florian Vernet a subretot lo ritme que conven a n’aqueste genre literari. Es quicòm que s’èra ja remarcat dins sos obratges precedents, mas, siá dins aqueste es encara mai accentuat, siá o aviái pas pagelat a sa mesura justa. Dins un roman d’accion, aquò se compren, lo ritme es primordial. Sèm pas aquí dins una òbra romantica a la Maurici de Guerin. Cal que las causas boleguen e o fagan sens pausa ni relambi.

Dins « Metaf(r)iccions a Collisioncity » aquò s’amoda sus las grelhas en daissant la goma sus l’alquitram. L’autor mena sa narracion a la velocitat de lo que sap ont va e vòl menar son monde. Lèu, tot es en plaça per una granda aventura dins los trefons de la societat umana tala que la cresèm conéisser. Atal n’es que la generositat s’i entrebesca amb la mediocritat, lo polit amb lo laid e lo blanc amb lo negre. Coma dins la vida vidanta, tot se mescla, tot se barreja.

            La satira e l’ironia nasejan de longa dins aquela òbra ont l’autor s’amusa de las flaquesas d’una umanitat qualques còps desvariada e que, quand aquò ne vira, engulha de sendarèls escalabroses, fins a gaireben s’i anar pèrdre. Aqueste roman policièr es talament engenhadament alestit qu’es a las confinhas de la parodia. Se tracha d’una capitada que va regaudir los amators. Los sabèm nombroses !

            Un còp de mai vòli relevar que, compte tengut la situacion sociolingüistica catastrofica que patissèm, nòstra literatura es encara bravament creatritz. Se n’i pòt aver un, es lo miracle occitan. Al país dels trobadors, malgrat un nombre de legeires que sembla demesir cada jorn un pauc mai, proporcionalament a n’aquel lectorat, lo nombre d’escrivanas e d’escrivans es consequent. O es, insistissi, d’un biais inesperat. Me demandi se de pel monde se coneis una autra situacion ont i aurián un ratio tan naut entre lo nombre dels literators e lo dels locutors. Emai aja gaire d’assisa sociala, nòstra literatura resistís plan a las dificultats que traversam. E dins aquela literatura que contunha d’existir, la literatura policièra capita a despenjar sa bona estèla amb d’autors de tria. Res que per la plega 2020 d’IDECO avem dos romans venguts dels melhors representants del genre.

Per ne tornar a « Metaf(r)iccions a Collisioncity », la lenga de Florian Vernet es un estandard que raja amb una facilitat festiva. Es d’una modernitat e d’una riquesa que fa gaug de constatar. Sens aver l’impression de formular la mendre exageracion, diriái qu’avèm aquí la lenga occitana d’uèi e de deman.

           Pèire Rabasse

            « Metaf(r)iccions a Collisioncity » de Florian Vernet. Edicions de l’Institut d’Estudis Occitans. Colleccion « Atots-crimis » N° 223. Despaus legal : quatren trimèstre de 2020. 166 paginas.

https://www.espaci-occitan.com/botiga/fr/a-tots/2308-metafriccions-a-collisioncity-florian-vernet-ats-223-9782859106102.html