Atal èra Sèrgi Hirondelle

            Aqueste 30 d’agost de 2021 ven de defuntat, a Espedalhac en Carcin, Sèrgi Hirondelle. Aqueste an 2021 es estat plan funèste e plan despietadós per l’occitanisme en Albigés. Aprèp aver perdut Robèrt Martí fa quelques meses e Na Joanina Laus fa qualques setmanas, aquí-tè que veèm de pèrdre Sèrgi Hirondelle. L’òme èra gaire conegut del public en defòra d’Albigés e de Carcin. Trabalhava sens far plan bruch. Simbolizava a n’el solet la modestia. Foguèt çò que se poiriá dire un militant de basa, emai un militant de l’ombra. Aqueles que son indispensables per justament èsser pragmatics e desvolopar una granda eficacitat.

            Atal èra Sèrgi Hirondelle. Jove ja s’engatgèt dins l’accion culturala al dintre de l’Institut d’Estudis Occitans. Mai que mai interveniá pel cercle Azalaís de Castras. Balhava de corses de lenga dins los Ostals de la Joventut e de la Cultura dels vilatges alentorn de la jos-prefectura, mai que mai a Aigafonda, Semalens e benlèu tanben a Vièlhmur d’Agot. Mai d’un jorn per setmana, aprèp lo trabalh, partissiá velhar per transmetre la lenga e tot çò que sabiá de la cultura occitana. Faguèt aquò gaireben coma se complís un sacerdòci, mas un sacerdòci causit e gaujós. El, qu’èra pas ensenhaire (causa pro rara per èsser senhalada) transmetiá tanben la lenga en intervenent dins las escòlas.

            Sèrgi Hirondelle coneissiá plan la cultura nòstra, que siá la populara coma la sabenta. Atanben fasiá mantunas conferéncias sus la literatura, la lingüistica e tanben la toponimia que presava fòrça. Es estat un onomastician de primièra borra. Los noms, pròpris coma comuns, foguèron e faguèron son plaser.

L’òme de Paratge aimava sa cultura, nòstra cultura. Se congostava dels mots, de lor origina o avèm ja dich, mas ne cercava tanben tota l’emocion que podián carrejar e que se’n podiá tirar. Escriguèt de poësias d’una granda sensibilitat. Publiquèt qualques recuèlhs, coma per exemple « Dralhas » a las edicions « Aquí l’òc », mas aquí tanben lor difusion foguèt quasi confidenciala. Es un pecat per çò que lor contribucion a l’edifici bèl de la literatura occitana es, çò me sembla, caporal. Un còp mai la modestia de Sèrgi Hirondelle faguèt que son òbra literària es mai que mai coneguda dins lo país albigés, ont venguèt viure per de rasons professionalas e dins lo país de Carcin del qual èra originari e ont tornèt tanlèu èsser retirat.

            La fòrça suauda de Sèrgi Hirondelle èra d’èsser occitan abans d’èsser occitanista. Foguèt un savi, un de los que fugisson la notorietat per poder viure lor occitanitat cada jorn. Non solament transmetiá lenga e cultura dins las escòlas e los Ostals de la Joventut e de la Cultura, mas plan solide las transmetèt, bèl primièr, a sos enfants. Causa que, ne cal ben convenir, totes los occitanistas capitan pas de far talament la causa es pas aisida dins una temporada ont la lenga es quasi desocializada de fòrça.

            Espèri que dins l’eternitat d’amont-naut una plaça es facha a la lenga e a l’identitat nòstras e qu’aquesta plaça es mai enlusida que la que coneissèm aicí-bas, sus aqueste planeta lordejada per cròia de l’imperialisme francimand. O espèri per totes los militants e poètas occitans que Sèrgi Hirondelle ne fa partida.

            Adieu l’amic que crosèri tantes còps. Adieu e mercés per tot çò que faguèras. Al Partit de la Nacion Occitana contunham dins tas piadas de seguir lo camin de la liberacion. Coma disián, bèl temps a, tos vesins los carbonièrs de La Sala : « Nos daissarem pas tòrser ».

            La redaccion del Lugarn testimònia a Na Hirondelle, son esposa, e a lors enfants l’expression de sas condoléncias atristesidas.

                     Sèrgi Viaule per la redaccion