Aqueste còp, Nicòla Faucon-Pellet nos empòrta en Africa e mai precisament en Etiopia

13 Décembre 2020

La literatura encantadora e magica de Nicòla Faucon-Pellet

Nicòla Faucon-Pellet, la coneissèm. Aguèri lo plaser e l’escasença de vos presentar ja dins aquesta rubrica sos romans « Le fournil de César / Lo fornil de Cesar » e « Le loup de la Baltique / Lo lop de la Baltica ». L’autora occitana d’expression francesa publiquèt un quinzenat d’obratges que totes valon d’èsser descobèrts. Es una escrivana d’una granda originalitat creatritz que marca la literatura d’un sagèl singular. De notar qu’un de sos romans « Lo secret de la Rabassièra » foguèt tradusir e publicat en lenga nòstra. Es totjorn disponible a las edicions dels Regionalismes.

Aqueste còp, Nicòla Faucon-Pellet nos empòrta en Africa e mai precisament en Etiopia. Los Oromoses son un pòble qu’es pas encara dintrat d’efièch dins la modernitat tecnologica e que patís encara d’estructuras socialas arcaïcas. Pasmens, d’unes de sos membres fan d’anar-tornars permanents entre tradicions e mutacions. Son mai que mai los joves que son confrontats al dilèma de saber se van poder demorar encara de temps amb un esclòp dins la brossa e l’autre sul l’alquitran de las vilas etiopianas. Aquel tiralhament permanent es lo que coneguèron en Occitània nòstres reires parents fa un sègle e mièg al moment de la revolucion industriala. Un procèssus que s’estirèt fins a la segonda guèrra mondiala. Aquel roman nos torna en memòria aquela societat que foguèt la nòstra, bèl temps a, al moment de las migracions ruralas cap a las ciutats. Als progrèsses materials s’ajustavan las questions dels progrèsses educacionals e culturals. Qualques personatges oromoses del roman son eles tanben escambarlats e penan per trobar lor equilibri entre supersticions millenàrias de tota mena e racionalitat tecnologica. La rason fa son intrada dins un monde de cresenças fins alara immudablas.

Jol pretèxte d’una tras que polida istòria de liberacion individuala, es la problematica de la transformacion d’una societat que l’autora interròga. O fa de mercés un raconte gaireben anodin, mas qu’en realitat es pesuc de consequéncias per l’avenidor dels Oromoses. Mas pas sonque dels Oromoses ! se tracha d’una evolucion qu’aurà forçament de repercussions sus l’uniformizacion culturala de la planeta tota. Aquò se sap ben pro : cada còp qu’una nacion es aculturada, aquò’s la diversitat del monde que s’apaurís d’aitant. Autres còps, sols los Estasunians portavan de blaugins, puis los Europèus s’i metèron. Se deman los quitis Oromoses s’i meton a lor torn es l’umanitat tota que ne portarà.

Amb Nicòla Faucon-Pellet dintram dins l’intimitat e las costumas ancestralas de la comunitat oromosa. E se ne parla tan plan es per çò que, valenta viatjaira, probablament que los anèt vistalhar al moment de l’una de sas nombrosas escorregudas en Africa. Es una observatritz atentiva e passionada dels païsatges rescontrats, mas tanben de las mors dels pòbles que l’aculhiguèron. Pel bonur dels legeires, ne sap parlar amb justesa e benvolença.

« Je viens du jardin des cafés / Veni de l’òrt dels cafès » es un roman meravilhós e d’una granda umanitat que jamai de la vida poirà pas daissar un sol de sos legeires indiferent, sens emocions. Tot i es escalcit en finesa. Es una narracion d’una immensa sensibilitat. Tot i es linde, tot i es cande. Los quitis païsatges son d’una beutat fotogenica. Sus las paginas del raconte de Nicòla Faucon-Pellet apareisson las colors doças de las casas, dels arbres, dels zebús e mai que mai las colors calorosas de las femnas e dels òmes que i son descrichs. Aquel roman es una pèrla dins l’ocean de la produccion literària. Fa plan temps qu’aviái pas legit quicòm de tan intelligent e de tant optimista sus un sicut pr’aquò tan grèu. Aquel libre es un imne a la vida simpla jos la capa del cèl. Lo legir es un vertadièr privilègi.

Soi malcorat de saber que lo parisianisme literari aja pas fach cas d’aquel obratge de Nicòla Faucon-Pellet. Un còp de mai lo monde de la literatura francesa s’es descreditat a mos uèlhs. Emai se lo libre es estat editat per un ostal parisenc, probablament qu’aqueste dintra dins la doxà dels faseires de renommada. Mas los artistes, los vertadièrs, se chautan de la renommada coma d’una figa. L’artista trabalha pel plaser de crear. Una fòrça irracionala e irrasonada lo buta a prene lo pincèl, lo gredon o lo cisèl. Çò grèu es que sens difusion de massa, lo public a malaisidament accès a d’escrivanas coma Nicòla Faucon-Pellet.

Se o avètz pas encara fach, vos cal legir Nicòla Faucon-Pellet. Per ieu es a l’ora d’ara una de las melhoras escrivanas d’expression francesa.

Pèire Rabasse

« Je viens du jardin des cafés » de Nicòla Faucon-Pellet.

Edicions l’Harmattan. Acabat d’imprimir en mai de 2016. 132 paginas.

https://www.editions-harmattan.fr/index.asp?navig=catalogue&obj=livre&no=48702