/image%2F0568858%2F20140111%2Fob_0348f4_logo-pno-jpg){kind=logo}
Nicòla Faucon-Pellet es una autora vivaresa qu’escriu en francés. Es una apassionada de literatura. Entre racontes, novèlas, contes e romans a ja publicat un quinzenat d’obratges. Un d’aqueste « Lo secret de la rabassièra » es estat publicat en occitan en 2015 a las Edicions dels Regionalismes dins una revirada excepcionala de la paura Maria-Cristina Còsta-Rixte. Ara venèm de legir una autra de sas òbras « Le fournil de César / Lo fornil de Cesar ». No’n congostèrem.
A la debuta, lo roman es fòrça descriptiu de la vida vidanta de doas familhas e de cadun de sos membres. Mas pas sonque ! Es tanben la cronica pauc o pro fictiva de la vida d’un vilatge de Vivarés. Un vilatge a broa del riu Ardècha que l’autora sembla conéisser plan. Çò de marcant dins aquela narracion es l’observacion fina que Nicòla Faucon-Pellet fa de la profession de fornièr. Un mestièr primordial que traversèt quasi totas las societats dempuèi lo neolitic. L’autora no’n fa despartir los avantatges e tanben los inconvenients, los plasers e las decepcions. Condreitament, nos presenta aquela profession per çò qu’es, valent a dire un mestièr d’art. Se la societat nòstra, se d’unes organismes an pres per costuma de balhar d’estèlas a las cosinièras e los cosinièrs, ai pas jamai comprés que ne balhèssen pas a las fornièras e als fornièrs. Las gents o sabon pas pro, mas pastar e còser pan es una art que demanda un aprendissatge long e necessita d’èsser manifacièr e imaginatiu. La fabricacion del pan es l’alquimia d’un perpetual equilibre entre farina, aiga, sal, levadura e causas maitas qu’exigís l’engenh del fornièr. Cadun mestieral i ajusta son intuïcion pròpria, la que farà sa marca.
Las preocupacions socialas son pas absentas d’aquela òbra romanesca de tria. Los personatges elaborats son confrontats non solament a las dificultats dels mestièrs que son los lors, mas tanben, entre maitas causas, a las tampaduras dels servicis publics en mitan rural. Son tanben tocats pel torisme de massa, vengut l’unica industria del país. Non que lo torisme siá pas una activitat tan nòbla qu’una autra, mas las dificultats nasejan tre que ven lo sol e unic revengut d’un parçan donat. Una monoactivitat economica qu’en cas de malastre conjonctural pòt virar, del jorn al l’endeman, a la falhida d’una encontrada.
Nicòla Faucon-Pellet sap s’i far per escalcir un personatge dins totas sas dimensions psicologicas e fisicas. S’i entend per nos far dintrar dins la dinamica pròpria d’actors fictius. Los fa talament vius que semblan èsser estat nòstres vesins dempuèi bèl briu. Al final, tot legissent aquel libre vivèm nosaus tanben a l’entorn del fornil de Cesar, aquel eròi ordinari que cada jorn fa de causas extra-ordinàrias. A n’aquel prepaus me ven dins l’ase de remembrar qu’al moment del confinament sanitari per encausa del covid-19, s’es plan parlat -e es pas que justícia- de l’eroïsme dels personals sonhants, dels escobilhaires, de las fòrças de l’òrdre civil, pus rarament dels païsans qu’eles tanben contunhèron de trabalhar per nos permetre de manjar cada jorn, mas ai pas ausit degun parlar de l’eroïsme dels fornièrs. Pr’aquò me remembri aver vist d’unas longas enfiladas d’espèra davant las fornariás. Cadun i anava cercar son pan quotidian qu’èra, ça que la, pas estat ni pastat, ni salat, ni cuèit pel Paire Nadal, mas plan per de fornièrs que se levavan d’ora lo matin per que cadun posca aver lo plaser de sa chocolatina, de sa panhòta, o de sa rabalha de pan fresc. Manjar de pan fresc pendent aquel periòde singular foguèt un indicibla golardisa per nosaus. Aquò o devèm al coratge e a l’abnegacion dels fornièrs, demorats anonims. Emai foguèsse estat escrich e publicat plan longtemps abans aquel funèste episòdi sanitari, lo libre de Nicòla Faucon-Pellet es un omenatge permanent qu’adreiça a n’aquela profession vièlha coma lo neolitic.
Aquel viatge dins lo microcòsme d’un vilatge, aquela relucada menimosa de la vida vidanta d’unas familhas evoluïssent dins una comunitat umana pichona, èra pas de prima pausa evident de l’escalcir sens riscas de qualques repeticions. Pr’aquò Nicòla Faucon-Pellet a relevat l’escomesa e l’a s’es ganhada de man de mèstre. Lo legeire s’enuèja pas una segonda a la seguir. Se seriá pogut crénher qualques longors, allòc d’aquò avèm un tèxte fluide e armoniós. Pèrla dins l’ustra, es d’un debit regular. De çò que poiriá paréisser la banalitat d’una vida ordinària, l’autora ne fa una trajectòria viva e originala. Malgrat l’aparenta banalitat del prepaus, nos pasta aquí una narracion palsemanta. Es aquí un torn de fòrça literari.
Tres cent paginas a virar a l’entorn d’un vilatge, e mai que mai a l’entorn de doas familhas, poiriá menar a pensar que lèu anam agantar lo caluquitge. Es pas lo cas. Los angles de las presas de vista son judiciosament causits per Nicòla Faucon-Pellet, çò que fa que lo legeire es tengut en alen de cap en cima de l’òbra. L’autora nos convida a naulejar sus un flume de vida pas totjorn suau. Mas anatz pas creire que lo flume siá desprovesit de fantasiás. Tota vida coneis sas pujadas e sas baissadas, amb çò de previsible e çò de susprenent. L’autora nos encanta amb aquel cadajorn a l’entorn del fornil de Cesar. Coma ieu, daissatz-vos emportar per l’èrsa de la vida e la flaira del fornil que permet de la perpetuar. Aqueste libre es escrich amb una plan polida sensibilitat femenina. I son descriches de tròces de vida passats al sedaç d’una observatritz atentiva e ampatica.
Personalament regreti d’aver pres tròp de temps abans per tornar legir Nicòla Faucon-Pellet. Lo libre se pòt trobar aisidament sus Internet. Se pòt tanben crompar en lo comandant sul blog de l’autora. Seriá damatge de se’n passar.
Pèire Rabasse
« Le fournil de César » de Nicòla Faucon-Pellet. Autoeditat. Despaus legal : quatren trimèstre de 2009. 302 paginas.
Commande chez l’auteur :
Nicole Faucon Pellet
474, Route de Bidon
« La Coste » 07700 Saint-Remèze
Ajouter 3 € pour les frais de port
ou
https://livre.fnac.com/a2789734/Nicole-Faucon-Pellet-Le-fournil-de-Cesar
Couverture de Michel Gey, dit Cortedune