Clara Libessart, una occitanista de tria

            Lo 12 de setembre se moriguèt, a 43 ans, Clara Libessart. I a de destinadas estranhas e la de Clara Libessart es d’aquestas. Nascuda dins lo Nòrd de França (despartament del Pas de Calais), venguèt viure an Occitània qu’aviá 23 ans. S’installèt en Lengadòc-Bas. Faguèt d’estudis al Centre de Formacion e de perfeccionament del Jornalisme de Montpelhièr. Trabalhèt un temps a La Setmana del Menerbés, jornal dins lo qual lo valent Alan Roch ten una cronica setmanièra en lenga nòstra. La comarca de Menerbés, amb sos paisatges entre Montanha Negra e plana miegterranèa, li agradèt. Clara decidiguèt d’i planta cavilha e d’i demorar. Abans de tombar malauta, èra encargada de comunicacion al Pargue Regional de Lengadòc-Naut.

            Tre arribada en Occitània Clara Libessart foguèt encantada de descobrir la lenga e la cultura nòstras. Còpsec las volguèt far seunas. De tira se volguèt integrar al país amb totas sas riquesas e notadament tenguèt de far seuna una de las compausantas majas de la cultura qu’es la lenga. Clara Libessart èra quaqu’un de dinamic e de curiós de tot. Sabiá anar a l’essencial e tirar mèl de tota causa. Alara que d’unes immigrats se serián acontentats del climat e dels paisatges, Clara anguèt al rescontre dl país prigond e de sas gents.

            De tira s’inscriguèt al Cercle occitan de Sant Ponç de Tomièras. Dos còps per setmana anguèt aprene la lenga e las danças d’Occitània. Mesurèt pas, nimai estalvièt sa pena per s’integrar. Intelligenta, possedissent de grandas capacitats cognitivas, lèu-lèu foguèt occitanofòna perfiècha. En mai de parlar la lenga correctament devenguèt al meteis temps una militanta occitanista, e aquò sus mai d’un front.

            Pas sonque de mercés a n’ela, mas segurament de mercés a la seu passion per l’occitan, dins çò qu’èra de sas competéncias, lo Pargue Regional de Lengadòc-Naut menèt una politica de socializacion de la lenga. Entre maitas causas, metèt en plaça una senhalètica sistematicament bilingüa. Dins los vilatges organizèt de conferéncias sus la cultura nòstra amb d’intervenents d’una granda competéncia coma Danièl Loddo, Pèire Thouy e d’autres occitanistas. Faguèt virar d’expausicions, siá bilingas, siá en occitan. Programèt una multitud de fèstas occitanas e de balòchas dins los vilatges e vilas. L’occitan escrich es present dins lo jornal del pargue, etc... etc... Tot aquò es estat rendut possible de mercés al vam de Clara Libressart que sapièt far prene consciéncia als elegits de l’importància de l’identitat nòstra e metre en sinergia las competéncias occitanas.

            Del Cercle occitan de Sant Ponç, Clara n’èra un pilar. Cada an i vau per la dictada e tanben per téner un banquet de libres a la Fièra de la Castanha. Cada an i rescontravi Clara. Èra presenta e activa per aquelas activitats occitanistas que permeton a la populacion de descobrir o de tornar nosar amb lor cultura. Foguèt totjorn la primièra a empusar d’idèas novèlas e a butar per las realizar. Aquela femna foguèt una valenta que militava de longa e eficaçament sus mantunes fronts.

            Aguèri lo plaser d’èsser amb ela adminstrator de l’associacion La Talvera. Per cada Conselh d’Administracion esitava pas a far mai de dos cents quilomètres anar e tornar. Deviá a cada còp traversar tot Albigés. Recuolava pas davant lo sacrifici tre que se trachava de promòure l’identitat nòstra. En mai d’aver una grand dobertura d’esperit, Clara aviá una capacitat de trabalh excepcionala. Sempre menava a bon pro sos engatjaments. O fasiá amb lo sorire e totjorn dins la bona umor. Èra qualqu’un de positiu e de generós.

            Al meteis temps que sos engatjaments occitanistas n’aviá maites. Èra ecologista, mas pas de los que fan de rasonaments a la mòda. Èra concretament engatjada dins la preservacion de la natura. Quand se moriguèt èra encara presidenta de l’Ostal de l’abelha de Cassanhòlas, lo vilatjon dins lo qual demorava. Se bastiguèt amb l’ajuda de qualques amics un ostal de palha quand aquò se fasiá gaire. Malgrat la malautiá quitèt pas jamai de militar benevolament siá al Cercle occitan de Sant Ponç, siá a l’Ostal de l’abelha de Cassanhòlas. De Cassanhòlas èra tanben conselhièra municipala.

            Lo 12 de setembre de 2018, se moriguèt Clara Libessart d’un càncer. Occitània perdèt una de sas aparairas mai valentas. Çò de regaudissent dins aqueste malur es que son exemple nos balha esperança. Nos pròva qu’Occitània pòt èsser la patria de totes los que i vivon. Almens aquestes qu’an l’èime de prene en carga l’identitat del país que los aculhís e an l’enveja de luchar contra la politica d’assimilacion que nos impausa l’imperialisme francés.

            Mercés Clara, milanta còps mercés per tot çò que faguères per Occitània. La patria occitana doblidarà pas jamai çò que faguères per ela. Per çò qu’es de ieu, sabi qu’aquí ont siás te siás ja facha l’ambaissadora de ton país, de nòstre país.

Sèrgi Viaule