La cronica de Sèrgi Viaule : Cap a l'autoderminacion en Corsega

L'asirança dels partits francistas contra los pòbles colonisats

            A pro pena las eleccions regionalas dels 6 e 13 de decembre de 2015 acabadas que los mèdias franceses ne rendèron compte. O faguèron segon los sempiternals esquèmas de l'ideologia jacobina estillada dins las oficinas parisencas. Quasi totas las resultas, dins totas las regions continentalas, foguèron espepissadas a l'auna del dògma franco-francés. Ça que la, aqueste còp i agèt una pichona particularitat. Malgrat un sistèma electorat, pr'aquò tras que clavat, assistiguèrem a l'espetament del bipartisme. Nimai per una règla electorala verrolhada, sensada assegurar lo poder a dos partits fonsament estacats a una França exagonala, aqueste dos jasilhèron d'un monstre. A fòrça d'educar dins lo chauvinisme èra prevesible que l'òrdre jacobin anava congrear pus chauvin qu'el. I a pas que los politològues dels salons parisencs per s'estonar de creissença del Front National. S'aquel monde èran mai prèp de la natura saurián que quand se semena de caulets, se recòlta de patanas. Semenan lo vent de l'imperialisme desempuèi la Revolucion, ara recòltan, condreitament, la tempèsta de l'ultra-nacionalisme a la franchimanda.

            Alavetz, los mèdias, totes ocupats a far de l'entre-se a n'acabar pas mai, se trachèron pas immediatament qu'un pòble escanat reguitnava encara. Avián pas fach atencion a çò que s'èra passat en Corsega al moment de l'escrutin. A pro pena se, per se rassegurar, d'unes parlavan de la victòria dels "regionalistas". D'efièch, e sus aqueste sicut an rason, lo regionalisme (un avatar del paitenisme) met pas, de cap de biais, lor sistèma de dominacion en question.

            Calguèt lo discors en lenga nacionala de Joan-Gui Talamoni, novèl president de l'Amassada de Corsega, e lo cant "Salve Regina", l'imne nacional, d'alhors représ per tota l'assistància dins l'emicicle, per que los gardians de la França etèrna perdèssen canturla. Dins totas las redaccions franchimandistas brandabàs de combat! Que siá dins las redaccions de la premsa escricha sus papièr o sus ecran, parlada o televisuala, la mobilisacion foguèt generala. Caduna demandèt a son jornalista mai tricolorizat de lançar la primièra volada de bolets contra los nacionalistas còrses.

            Los mai asiroses de democracia universala foguèron meses a contribucion. Los teneires de las frontièras estatalas imbrandablas de França se metèron a racar lor fèl contra lo drech democractic dels pòbles a dispausar de lor libertat. Son eles que militan a bon drech anar per l'independéncia dels Tibetans o dels Saarians mas qu'en meteis temps son contra l'independéncia pels Còrses, Catalans, Occitans, Bretons, etc… Doas mesuras per un meteis pes…Aquò rai! es pas novèl. Aquel monde son per de dreches dels pòbles a geometria variabla. Talament que, de cap de biais, supòrtan pas d'una linha vengue demesir lor empèri. Tanlèu que lor egemonia es mesa en question venon iretges, venon grossièr, venon violents e perdon las pedalas. Tomban la masqueta e se descobrisson per çò que son: d'opressor que se chautan dels dreches umans coma d'una figa. Son eles que vòlon causir çò que deu èsser la libertat dels autres. Son eles que fixan lo gran d'opression de los que someton per la fòrça. Dins lor folia liberticida an decidit d'escafar la lenga còrsa de la susfàcia d'un territòri que creson lor. Alavetz, d'ausir encara en 2015 resclantir la lenga còrsa, e dont mai dins una Amassada politica, lor far doblidar qu'aqueste Parlament nacional de Corsega es estat elegit democraticament. De tot biais, per definicion, los imperialismes, e d'ont mai l'imperialisme francés, son en contradiccion amb los principis fondamentals de la democracia. Los quiti Franceses a sabon ben pro que per contornejar l'obstacle ensajan intellectualament de se persuadir -contra tota realitat e sens enganar deguns- que i a pas de nacion còrsa, occitana, catalana, etc… Mas quand justament son confrontat a la realitat tangibla de l'existéncia d'una nacion que lèva lo cap, alavetz los ussards negres de las redaccions venon prene lo relais dels ussards negres de l'ensenhament. Siá ditz en passant, aquestes son totjorn e encara a far lor trabalh pacient d'aculturacion dins los territòris colonisats.

            Es Occitània Centrala avem lo quotidian francofòne La Despacha de Tolosa. Un aplech de comunicacion de massa al servisi de la francisacion del país que sevís desempuèi la debuta del sègle passat. Es un mejan de comunicacion entre las mans d'un partit francista dels mai tissoses: lo Partit Radical d'Esquèrra. Se ditz pas pro, mas totòm sap que lo Partit Radical d'Esquèrra de Miquèl Baylet es un dels bailets mai obsequioses del poder jacobin. Amb lo Partit d'Esquèrra de Jean-Luc Melenchon e lo Front National de Marine Le Pen se balhan la man contra la nacion occitana e las autras nacions ocupadas.

            La redaccion de La Despacha de Tolosa dispausa a l'ora d'ara de dos editorialistas acarnassits de la "grandor de França", dos artificièrs de la "França una e indevesibla", dos enclucats de "las frontièras naturalas". Aquestes son Joan-Claudi Soulery, que monta de longa al front e Laurenç Jacques que lo relaissa regularament e avantatjosament. Justament dins lo numero del 20 de decembre de 2015 es el qu'escampa son òdi sus Corsega e los Còrses. Son article es isteric. Son asirança de la libertat pel pòble còrse es tala qu'eisita a pas a anonciar de contra-vertats. Contra-vertats que son, nimai ni mens, de messorgas. Va fins a afortir que l'Universitat de Corti "organisa cada an un acamp internacional dels nacionalistas". Visiblament lo democrata (La Despacha se ditz abusivament "Lo jornal de la democracia") Laurenç Jacques ensaja de far créire que las Jornadas Internacionalas de Corti son organizadas per l'Universitat de la vila. Probablament que la creacion d'aquesta universitat li es demorada en travèrs de la gòrja e solide que se la podiá far tampar ne seriá content. Dins l'espèra, trabalha fèrme a n'aquò de mercés a sa propaganda anti-còrsa.

            Vau pas relevar totas las escòrnas e las injúrias que l'individú deslarga contra lo valent pòble còrse. Per el Corsega es "aqueste pichon país gaire capable de produsir autra causa que de castanhas, de clementinas, se singlars e de vendetas"; paraulas desplaçadas que demòstra l'incapacitat de lor autor de justificar senadament son imperilisme patologic.

            Va sens dire que çò que faguèt lo mai desparlar l'editorialista del "Jornal de la democracia" es la frasa de Joan-Gui Talamoni quand, dins son discors, precisa condreitament que "Corsega es pas un la part d'un autre país, mas una nacion vertadièra amb sa lenga, sa cultura e son avenidor pròpri". Un discors que fa pèrdre totas sas amiras jacobinas al jornalista. A travèrs sas dents sarradas ensaja de far de derision en se demandant se "caliá pas descàser de lor qualitat de francés los responsables còrses tot bèl just elegits". Grègo macarèl! Lo paure el s'es pas encara mainat que totes los resistants a l'imperialisme francés trabalham pas qu'a n'aquò: nos desembarrassar d'una "qualitat" qu'es pas la nòstra. L'ira, d'ont mai quand es mesclada a l'asirança, fa dire d'asenadas a Laurenç Jacques.

            Lo piège, lo mai pietadós del comportament vil de Laurenç Jacques es que pren Benito Mussolini per li venir a la rescorsa. Atal cossí lo creator del faissisme italian ven la referéncia del "Jornal de la democracia". Lo Jacotin de La Despacha de Tolosa sita una frasa que Benito Mussolini pronocièt en responsa a qualqu'un que li suggerissiá d'envasir Corsega. Lo duce auriá afortit: "Vòli ben la gàbia, mas vòli pas los ausèls". Aquí fins ont va la cròia e lo mesprés dels francistas de cara als pòbles de las nacions que colonisan. Atal cossí Benito Mussolini pòt venir la referéncia tant del Front Nacional coma del Partit Radical d'Esquèrra.

            Aquel òdi de las personas e de la justícia pòrta la pròva, un còp de mai, de l'irracionalitat de l'imperialisme e del fanatisme francistas.