Charlie Hebdo defendiá e defend encara la laïcitat, lo drech a la blasfèmia ...

            En aquesta debuta d’annada 2025 se commemòra los dètz ans de l’òrre chaple contra la redaccion del setmanièr satiric parisenc Charlie Hebdo. D’efièch, es lo 7 de genièr de 2015 que gaireben tota la redaccion del jornal foguèt mitralhada per dos fanatics musulmans. Dempuèi quora en Euròpa s’èra pas vist tala ignominia ? En democracia, la premsa, que foguèsse d’extrèma drecha fins e l’extrèma esquèrra o lo contrari, es sacrada. Aquela ataca contra la democracia e la libertat d’expression faguèt 12 mòrts. L’islam, religion fondamentalament intoleranta (i a pas qu’a legir lo coran per se’n mainar) supòrta pas lo drech de consciéncia per cadun. Malgrat sos defauts, notadament son chauvinisme francimand e ne sabèm quicòm nosaus nacionalistas occitans, Charlie Hebdo defendiá e defend encara la laïcitat, lo drech a la blasfèmia sens lo qual i pòt pas aver de libertat d’expression vertadièra e la democracia. Tantas causas que supòrtan pas, ni admeton pas los musulmans.

            Aquela funèsta data nos remembra que l’idra islamica, a travèrs sos terroristas, pòt encara tustar ont que siá pertot dins lo monde. Cossí que ne vira, es important de rendre omenatge a totes los que son tombats dins l’excerci dels dreches democratics. Nos cal de longa denonciar totas las dictaturas, que foguèsson religiosas o politicas.

            Es çò que faguèt lo Conselh de l’aglomeracion del Besierenc en aquesta debuta d’an en lançant una campanha publicitària, o puslèu d’informacion, per incitar los ciutadans a far la tria de lors bordilhas en vista de las melhor reciclar. Aquela mena d’informacion-incitacion se fa regularament dins totas las comunas o comunitat de comunas d’Occitània sens que se’n parlèsse dins los nautparlaires e a plec de gargalhòl.

            Alavetz, res d’extraordinari a çò que lo Conselh d’Aglomeracion del Besierenc faga la seu campanha de comunicacion sul sicut. Mas aquò’s Robèrt Menard que n’es lo President. Aquel elegit etiquetat « divèrs drecha » aparten pas a cap de partit, mas, anatz saber perqué ? L’esquèrra fanatisada a decidit qu’èra d’extrèma drecha. L’esquèrra francimanda a totjorn besonh d’enemics per existir. Alavetz, quand n’a pas, ne crea. Fa d’annadas qu’a Robèrt Menard dins lo nas. Lo conse de Besièrs pòt pas res far sens que los mèdias als òrdres li tomben sus l’esquina. Mas semblariá que los ciutadans besierencs s’enganèssen pas qu’aprèp un primièr mandat de sièis ans lo tornèron elegir amb 68,74 % de las voses. Vòli pas creire qu’ont que siá dins lo monde las gents tornèsson votar amb vam per un conse qu’auriá pas fach sas pròvas aprèp sièis ans d’excercici.

            Aquela sensibilizacion per la tria selectiva de las escobilhas se concretisa per d’afichas que son pegadas un pauc de pertot dins l’aglomeracion, mas subretot sus los buses de la vila. Aquela aficha pòrta pas que l’unica frasa seguenta : « desmembratz pas de triar las bordilhas », en francés plan solide. Just en dejós de la frasa se tròba las fotografias dels tres dictators que son Kim Jong-Un, Vladimir Potín e Ali Khamenai l’aïtolà d’Iran. Adoncas, los iniciators d’aquela campanha an volgut se metre al diapason de Charlie-Hebdo. Es una clinhada a l’esperit del setmanièr satiric parisenc. Emai, francament, quin umanista poiriá negar que Kim Jong-Un, Potín e Khamenai son pas assimilables a de bordilhas ? Son tres calamitats que fan patir l’umanitat. Tres mostres qu’an sus las mans la sang de milierats de mòrts. Alavetz serián pas a botar simbolicament a las escobilhas, e al pus lèu ?

            En matièra de comunicacion tròbi l’idèa tras que bona, emai excellenta. A part que l’extrèma esquèrra trobèsse qu’aqueles tres dictators sián respectables (çò que m’estonariá pas qu’a mièja), se seriá degut regaudir d’aquel raprochament entre despòtas e bordilhas. S’es pas a las escobilhas, ont deuriá èsser a lor plaça ? Se los anti-Menard-sens-rason avián encara un pauc d’èime al lòc de botinhar aurián degut saludar aquela plasenta virada d’esperit.

            Mas l’idèa veniá pas d’eles. D’alhors, d’idèas, n’an pus gaire. Espèran que los autres n’ajan per las poder contrar. Fa temps que son pas mai fòrça de proposicion, mas de destruccion massissa. Moquets d’èsser la darrièra ròda de la carreta, los anti-Menard-fòrt-e-mòrt an pas ges d’argument per contrar una tala geniala e intelligenta campanha de comunicacion. Sola mesquinariá que lor venguèt al pastís foguèt de dire que la campanha anava costar car (sic). Per eles benlèu que caliá pas intervenir al prèp de la populacion per la sensibilisar a la tria de las escobilhas ? O alara benlèu se pensan qu’amb una autra frasa la campanha auriá costat mens car ? D’ont mai va e d’ont mai son patetics. Lo pièger, coma refusan de s’agachar dins lo miralh, son los sols a s’estonar que la drecha puje un pauc mai a cada eleccion.

Mentre que l’esquèrra a traït los ideals de paratge dempuèi plan temps e que ven al secors dels pièger faissistas de la planeta, tranquilament, Robèrt Menard fa condreitament remarcar « qu’es sanitós en democracia d’aver la meteissa audàcia que Charlie-Hebdo e d’aver pas paur de dire de dictator un dictator e de tiran un tiran ».

Fa temps que la laïcitat, los dreches umans e la democracia son pas mai al programa dels anti-Menard-sens-saber-perqué. Aquel comportament negatiu de cara a una iniciativa geniala es una pròva suplementària de lor indigéncia politica.   

Sèrgi Viaule