Es lo poder financièr que ten las retnas dels mèdias

Se cent còps avèm de laurar lo camp, cent còps lo laurarem !

            Aquò se sap ben pro, amb los poders financièr e politic, lo poder mediatic es un dels mai poderoses. D'ont mai ara dins una societat ont l'informacion fusa e beleja dins totes los senses. Totcòp, me maini que pus naut diferencii los poders financièr e mediatic. Auriái pas degut. Sabèm plan al Lugarn, aquò's lo poder financièr que ten las retnas dels mèdias. I a qu'a véser en Euròpa a qual apartenon los mèdias (quotidians, estacions radiofonicas, televisions, etc…) per se'n convéncer.

            Lo poder mediatic es talament colossal qu'a fòrça de matracatge e de sinergia entre eles, los gròsses mèdias se permeton de far l'opinion. Dins la granda majoritat dels cases, pòdon almens l'orientar. Solide qu'al marge i aurà totjorn de Lugarns. Lo capitalisme descabestrat sap ben pro que li cal qualques sopapas de seguretat. La premsa militanta pòt far illusion e daissar créire a una sembla pluralitat. Mas a condicion qu'aquesta premsa demòre sens mejans e doncas confidenciala. Se que non, gara que las entravadas de totas menas que riscan de plòure !

            Se vos parli d'aquò d'uèi es per çò que La Despacha de Tolosa, de totjorn dins las mans dels piègers jacobins que i pòsca aver, contunha, coma al temps de Joan Jaurés, de se far lo relais del poder jacobin dins la region Centroccitània. Aquò se pòt verificar cada jorn. Fa pas gaire temps, exactament lo dimècres vint de setembre de 2017, un títol del jornal me sauta pel nas : "Culture : Centroccitània es plan armada". Ficre ! me diguèri, de qué ne pòt plan virar.

            Foguèri lèu decebut. Tot comptat e rebatut se trachava d'una entrevista de Jean-Jacques Aillagon, ancian ministre de la cultura del governament de Raffarin. Èra questionat per un nomenat Gil Bosquet. Mas, ni per son patronime, me demandi s'aqueste jornalista es pas un paracasudat de París. Las questions pausadas son las qu'auriá pogut pausar un jornalista de l'Humanité e del Figaro.

            M'esperavi (malgrat ma longa practica de militant nacionalista) qu'a un moment o a un autre se parlariá de cultura occitana. Bistanflèra ! Res de res ! De la region Centroccitània, ne foguèt question pas qu'un còp. A la question : "La constitucion de regions mai espandidas va permetre a n'aquestas d'èsser un pauc mai a la manòbra de la politica culturala ?" ; la responsa de l'ancian ministre e tecnocrata del poder jacobin foguèt aquesta : "La region Centroccitània es d'una grand coëréncia istorica, çò que permèt pus aisidament aquel exercici de conducha d'una politica culturala. (…) La region Centroccitània me sembla, demest las regions francesas, una de las melhor armadas per metre en òbra una ambiciosa estrategia en matièra culturala per çò que cobrís un territòri qu'a de coëréncia dins sos gèns". E atal de paraulas cròias a longor de paginas. Jamai un mot sus çò que fa justament la primièra de la coëréncia culturala de la region. Pr'aquò un sol mot auriá resumit lo ligam cultural de la region : occitan. Mas aquí un vocable, qu'ancian ministre e jornalista als òrdres, se son atissats de prononciar pas. Emai capitèron ! Res es pas estat mencionat sus la lenga e la cultura occitanas.

            Se tracha aquí d'una actitud politica e non pas d'una ignorància. La volontat politica de La Despacha de Tolosa es de calar la quita existéncia de la lenga e de la cultura. Res l'empachariá pas de publicar doas paginas en lenga nòstra cada jorn s'èra almens un pauc atencionada a çò que produsís la cultura occitana. Allòc d'aquò, lo quotidian del radical Joan-Miquèl Bailet ostraciza volontariament tot çò que sembla de prèp o de luènh a l'identitat occitana. Es una banalitat d'o dire, mas La Despacha de Tolosa participa de l'aculturacion occitana.

            Mandèri un corrièl a la redaccion per m'estonar que se pòsca parlar de cultura en Centroccitània sens parlar de cultura occitana. Plan solide, aguèri pas l'ur de recebre la mendre responsa. Probablament qu'aquel monde se sentisson pas tenguts de respondre a un corrièl redigit en occitan, vist que per eles la lenga de la republica es lo francés, e pas que lo francés. Rai ! Contunhi de pensar que val totjorn lo còp de prene dètz minutas per remenar un minimum la consciéncia d'aqueles assimilaires. Segur que lo mejan de pression es plan paure, mas se sèm nombroses a lor escriure -totjorn occitan plan solide per mostrar l'existéncia concreta de la lenga- pensi qu'a la longa aquò los va far soscar. Cal pas jamai desesperar de res e subretot arrestar pas de nos servir de nòstras armas jol pretèxte que son pas pro eficientas. Seriá una demission. Nos cal contunhar de luchar amb çò qu'avèm a posita.

            Vau pas desvolopar plan mai, mas se tròba que lo lendeman me tomba dins las mans lo setmanari "Côté Toulouse" qu'es publicat e difusit a gratís cada dijòus. Aqueste periodic de quaranta quatre paginas es un pauc l'agendà cultural de la vila de Tolosa. L'ai plan espepissat. S'i tròba de tot sus la literatura, lo teatre, la dança, l'operà, la musica, lo cinemà, las arts plasticas, etc… mas res sus la literatura occitana, res sul teatre occitan, res sus la musica occitana, res sus las arts plasticas coma mòde d'expression identitària occitana. Lo quiti mot "occitan" aquí tanpauc es pas emplegat un sol còp. Tolosa capitala de Centroccitània ? Pel quidam que desbarca dins la ciutat mondina, Tolosa es una capitala occitana sens cultura occitana. Pr'aquò son pas las associacions que mancan que Convergéncia Occitana ne recampa mai d'un quarantenat.

            Aquí tanben, allòc de promocionar çò que se fa en matièra d'expression artistica occitana, "Côté Toulouse" pren garda de calar aquelas activitats, de las enterrar jos un silenci politicament volgut e planificat. A Tolosa los escrivans occitans valon pas los d'expression franchimanda ? Eric Fraj cantariá fals ? Los gropes polifonics tanben ? Nos cal contunhar de protèstar contra aquel insostenible mesprètz. Mandar corrièls còsta pas res (autres còps caliá pagar de timbres postals). A mon vejaire, escriure per remembrar a n'aquel monde que sèm pas encara mòrts e que deuràn encara comptar amb nosaus, aquò's pas balhar un còp d'espasa dins la mar. Se cent còps avèm de laurar lo camp, cent còps lo laurarem !

Sèrgi Viaule