En Paris : Cristian Moulié, Jean-Michel Martinez, Didier Fornt-Torres sul tèma « Que cantavan al temps de Jansemin ? »

  Desfisant los temperis e las dificultats dins los mejans de transpòrt tocats pels movements socials, mai de cent personas afogadas èran amassadas dijòus 2 de junh al ser dins la sala dels maridatges de la comuna del 16en arrondiment de París per escotar, dins l’encastre del festenal « La Prima dins lo 16en », nòstre tenòr agenés, Cristian Moulié e sos musicians, lo pianista Jean-Michel Martinez e l’acordeonista Didier Fornt-Torres sul tèma « Que cantavan al temps de Jansemin ? ». 

  Pel primièr còp a París, dempuèi las doas visitas memorablas de nòstre poèta agenés, Jacme Boèr dich Jansemin, lo 16^en arrondiment, que compta una estacion de metro, una placeta e una carrèra que pòrtan son nom, festajava dignament nòtra bona vila d’Agen, son poèta e subretot sa lenga l’occitan e la cultura que pòrta. L’inlassable Cristian Moulié èra recompensat per son long trabalh de presas de lenga e de preparacion d’aquel concèrt. Aviá volgut metre al programa tres cançons de Jansemin : « Me cal morir », « Serena al còr de glaç » e « lo poton » e m’aviá demandat de plan voler, abans que las cante, declamar los vèrses del poèta en francés, dins ma revirada e en occitan, çò representava per io un grand onor. A la fin de son programa de cançons del sègle 19^en e del terrador dont tres èran de sa composicion, Cristian Moulié capitèt l’espleit de far cantar lo « se canta » als Parisencs. Foguèt un triomfe meritat. Maites espectators èran esmoguts e se vejèt quitament de lagremas rajar sus una cara.

  Vòli rendre omenatge a l’engatjament total del Cristian Moulié per Jansemin e Gasconha. Cal saludar tanben l’acuèlh calorós de la comuna del 16^en, de son cossól Senhér Claude Goasguen, deputat e ancian ministre e especialament de son encargada de la cultura, Dòna Céline Boulay-Espéronnier e del Senhér Hubert Demory, president de la Societat istorica d’Auteuil e de Passy, que a de ligams amb Agenés per son esposa.

  Soi fièr d’aver participat a aquel eveniment e d’èstre estat amb tota la còla lo digne ambaissador d’Agen, de Jansemin, de nòstra lenga e de nòstra cultura a París mas tanben l’ambaissador de nòstre cossól, Senhér Jean Dionis, del conselh municipal sencer, de la delegada a la cultura, Dòna Laurence Maioroff, del Senhér Robert de Flaujac, president de la Societat academica, del Senhér Guy Delbés, president del Jansemin d’argent e mai que mai del Sénher Jacques Clouché, l’especialista magèr de Jansemin dins lo mond que davant el me senti pichonet.

  I aurà, se pòt pas far autrament, una seguida a aquel retrobament entre Agen e París per marcar l’actualitat de çò que disiá Jansemin : « Se París me rend fièr, Agen me rend urós ». Afar de seguir. Aguèssi pas qu’un vòt de far seriá que Cristian Moulié nos tornèsse donar aquel concèrt subrebèl pels Ageneses aqueste còp a Agen. E se Agen a besonh d’un autre festenal, perqué pas un festenal Jansemin ? Es l’idèa que me foguèt somesa per Jean-Michel Martinez. La tròbi tras que bona e la tòrni prene a mon compte.

  I aurà probable de mond per criticar lo fach d’anar a París per promòure la lenga e la cultura occitanas dins la capitala d’un Estat que nos empacha de las viure normalament. Mas sèm contre un sistèma politic, pas contra la populacion d’una vilassa ont la diaspòra occitana es importanta e avèm besonh d’ela. N’i aurà d’autres per criticar la causida d’un arrondiment ric per celebrar « l’Omèr sensible dels proletaris ». Benlèu mas la placeta Jansemin, la carrèra Jansemin e l’estacion de metrò Jansemin son dins aquel arrondiment e pas endacòm mai sens parlar de la qualitat de l’acuèlh.

Joan-Pèire Alari, encargat de la lenga e de la cultura occitanas a la comuna d’Agen