Occitanie - Lo Lugarn numèro 105 est en ligne

Tribuna per l'Occitània liura • Partit de la Nacion Occitana

  numèro 105   Estiu de 2012 • 5 €

  La dificultat d’èsser occitanista,  per Patric Noguièr

I a dins lo mond un molon de pòbles que luchan per sa liberacion, e si totes avèm de causas en comun, avèm tamben de problematicas desparièras.

Entre los paises latins foguèrem bèl primièrs a prene consciéncia de nòstra originalitat e aquó tre lo sègle dotze. A la fin de l’an mila nòstra lenga aviá un nom: lo Roman.

Dempuèi mila ans an passat... Los que coma ieu avesinan los sesanta ans, assistiguèrem a la descasença de nòstra cultura e me remente que Fontan o disiá “ quand la lenga originala es remplaçada per la lenga del colonisator es lo moment de la colonisacion de poblament” e aquò tamben l’avèm vist, lo vesèm.

Uèi Occitània es enrasigada culturalament, economicament e politicament dins França. I a evidentament qualques matisses, l’empeut a pas capitat completament.

I a de regiscles, Occitània es un país de reborsièrs de contracarraires, amai si de còps que i a aquelas reguitnadas nos fan mai de mal que de ben.

Donc dins aquela Occitània que vira la cara cap a París, aquela Occitània septentrionalizada coma o diguèt Robert Lafont, i a una mena de gent que son a contracorrent de l’idèa dominanta. Se dison occitanistas.

Son lo vilatge galés d’Asterix, mas aquí los romans son pas de sordats un pauc abestits.

Ne’n cal de meriti per èsser occitanista, en cò nòstre es un mestièr de granda solituda. Ne’n cal de meriti per defendre una idèa compartida per benlèu 5 del cent de la populacion, pasmens miladieus soi convençut qu’es l’idèa la mai modèrna qu’aquel país a jamais portada.

La setmana passada al conselh municipal de mon vilatge lo cònsol voliá que lo vilatge se marquèsse a una associacion parisenca per l’organizacion de la fèsta dels vesins. Sol occitanista del conselh, lor diguère que dins un país tan centralizat que lo nòstre caliá defugir las associacions piramidalas e que fin finala sèm pas elegits per far la fortuna d’associacions parisencas ja que un milierat de comunas ne’n son sòcis, a 175 èuros per comuna, fasètz lo compte.

M’agachèron coma si davalava dirèctament del planeta mars sens passar per lo RER. Aquí la solituda de l’occitanista es grandarassa, gigantassa. N’i a que m’acusèron d’èsser anti parisenc, n’i a que me diguèron que nos anavan balhar de camisets, n’i a que... rai d’aquò, an pas comprés, benlèu que soi pas un bon pedagòg, mas subretot an pres lo plec, seguisson la dralha, cercan pas d’inventar quicòm de novèl e la pèiras van al clapàs.

Pasmens me faguèt plaser de veire que cinc conselhièrs me seguiguèron e votèron en contra.

Aquela sensacion de se trobar dins la minoritat nos tafura totes e nos aflaquís.

Sovent augmentam aquela sensacion en s’embarrar dins de capèlas, de capeletas, amai de capelonetas.

L’occitanisme deu respirar l’aire libre que farà petar los palmons dels jacobins.

Vertat que dins l’exagòn sèm esquichats, a l’estrech, pasmens avançam.

Ieu quand l’amarum m’aganta, vau passar qualques jorns en Catalonha, alai soi dins la majoritat.