Un libre imbecil de l’amòrri Alan Druèlh

            Qual es Alain Monnier ? Primièrament es un escais. Es l’escais d’Alan Druèlh, un òme nascut en 1954 a Narbona. Es un escrivassièr occitan de lenga francimanda que se pren pel monilh del monde. Un d’aquestes que se creson aver inventat lo monde per çò qu’an escrich un quinzenat de libres mediòcres dins lor vida. N’i a un fum atal dins lo cortal de la literatura. De monde que se levan cada matin en se demandant cossí se fa que l’academia Nobèl aja pas encara pensat a n’eles per lor autrejar lo prèmi mai prestigiós de la planeta. Paure Alan Druèlh ! Fins ara lo coneissiái pas, emai se viu e trabalha a Tolosa. Podèm pas reprochar a un escrivan d’èsser pas conegut, mas ça que la lo podèm jutjar sus son trabalh e sas qualitats o pecas umans. Çò mai penible en çò d’Alan Druèlh es qu’es qualqu’un que se’n crei. Que se crei plan mai qu’un simple mortal alara que, fin finala, son trabalh d’escritura es aquí per portar la demonstracion de sa mediocritat. Es un condensat d’alienacion e de sansònha.

            Adoncas tombèri fa gaire sus un libre al títol que de tira auriá pogut indicar quicòm d’interessant « Petit éloge amoureux de l’Occitanie / Pichon laus amorós d’Occitània ». Bistanflèra ! Se tracha d’un elògi del supremacisme francés publicat amb un títol enganaire. Enganaire ? Pas tant qu’aquò que l’autor nos avisa tre la primièra frasa de son introduccion : « Me sentissi pas occitan. Me sentissi tolosan, francés, europèu aprèp un leugièr esfòrç intellectual, mas ai pas ges de sentida en tant qu’occitan ». Valiá d’èsser dich. Aprèp aquela primièra frasa me soi demandat se seriá pas per ieu de masoquisme de contunhar aquel libre ? Mas ai pensat a vosaus, estimats e fidèls legeires del blòg Lo Lugarn e per vos evitar de crompar aquelas malsanissas elucubracions, me soi fach un dever de lo legir fins a la darrièra pagina. Vos podètz pas imaginar lo sacrifici que faguèri e lo temps que perdèri. Rai ! Contunhem…

            La profession de fe francimanda del renegat Alan Druèlh es permanenta e se n’amaga pas : « Me sentissi tanben francés. Aquò fa pas cap dobte. Abans tot, en causa de la lenga que me permet de comunicar e d’escambiar amb totes los estatjants, qu’al meteis temps que ieu, fan aqueste país ». Aquela frasa daissa entendre que lo malurós a probablament un problèma amb las lengas. Ne vòli per pròva aquela autra frasa : « La discutida èra en patés. L’occitan èra pas de mesa, al vilatge se parlava patés ! Compreniái pas res a çò que se disiá ». Vist son perfil psicologic e sas incapacitats intellectualas e cognitivas sul sicut, jogariái qu’es demorat monolingüe (emai o avoa pus luènh dins l’obratge) e qu’es per aquò qu’asira tant Occitània e los Occitans. A pas qu’una lenga e coma aquesta es la francimanda a doncas una ideologia ultra chovinista : « Soi francés perqué despartissi lo raconte e las legendas de çò que se passèt sus la mapa empegada a la paret, per çò que pòdi sentir las paurs e los patiments de las generacions qu’èran aquí abans ieu, ausir lo tòcasenh del 10 d’agost de 1914 ». Totes los poncius imperialistas franceses son presents dins son tèxte. Aquel òme alassa per sa manca d’originalitat. Mas tornèm remembrar qu’aquel catalòg de propagana ultrajacobina pòrta lo títol de « Petit éloge amoureux de l’Occitanie / Pichon laus amorós d’Occitania ». Fai tirar Mariús que la cavala se nega…

            A un bestorn de pagina escriu que per el : « Occitània es pas una evidéncia. Luènh d’aquí ». O aviam comprés. L’autor se ten de longa del costat del margue. A pas enveja de far l’esfòrç del combat per son identitat primièra : « Aquesta unitat de la lenga, al sens que lo francés es un ben comun despartit e util a totes, arribarà pas jamai a l’occitan. Totjorn li mancarà la poténcia d’un Estat per l’estandardizar e l’impausar a totes ». Per un còp sèm d’acòrdi. La question es doncas politica e se tracha d’un combat entre colonialistas e colonizats. Alan Druèlh, l’enfant de Narbona, a causit son camp e met sa pluma al servici de la propaganda antioccitanista.

            Que l’òme aja pas enveja d’endralhar lo combat per la justícia e la descolonizacion d’Occitània es son drech. Mas es talament a l’estrech dins sa pèl de traite qu’a prepaus de las annadas setanta del sègle passat va quitament fins a tractar de racistas los occitanistas : « I auriá plan per dire sus aquela pontanada que mesclava revindicacions dels viticultors, movements d’extrèma esquèrra, escaufit de regionalisme xenofòb, ira contra los estrangièrs que la civilizacion dels lésers menava cap al Sud, exaltacion de la raça d’òc -d’ont podiá ben sortir ?-, e recèrca del patiràs, aqueste còp italian, mafiós e pauràs ». Bon, pensi qu’arribat a n’aquel degrà de pauretat intellectuala e d’ignominia, sètz coma ieu ; n’avètz pro. Dins aquel libre Alan Druèlh  rasona coma un amorós fòragetat. Un amorós qu’es estat incapable d’aimar la polida Occitània e que per aquò li demòra pas mai que racar sa decepcion sentimentala. Es gelós dels occitanistas qu’eles sabon aimar e se far aimar de la magnifica Occitania. Son libre es ni mai ni mens qu’un libre d’impoténcia e de venjança.

De notar per acabar qu’aquel pamflet antioccitanista es estat publicat amb l’ajuda financièra de la Region Centroccitana, e doncas amb la complicitat e la benediccion de la seu presidenta Caròla Delgà. Alara que la dicha Region balha pas que de micas per la lenga e la cultura occitanas tròba totjorn d’argent per publicar d’obratge escrichs per de traites a la causa. Aièr èra Claudi Sicre, d’uèi es aquel arganhòl d’Alan Druèlh. La presidenta jacobina s’engana pas dins la causida de sos conselhièrs. Alara qu’una region occitana auriá tot a ganhar a aparar son identitat occitana, la presidenta de Centroccitania contunha dins son ideologia mortifèra.

Per çò qu’es del timborle Alan Druèlh : « Soi un occitan sens revindicacion e sens ressentida, me trufi de parlar pas occitan. Ai pas besonh de drapèu, nimai d’imne. Me sentissi pas colonizat per París ». Aquí son los paures arguments dels supremacistas franceses que supòrtan pas que i aja un autre drapèu o un autre imne que los franceses. Pòdon pas encapar per la planeta e l’umanitat una convivialitat inter-nacionalista dins la justícia e los escambis frairals. Lo supremacisme francés, coma los supremacismes rus, chinés, turc, e totes los autres… desumanizan l’umanitat.

Per galejar un bocin, Alan Druèlh es nascut un 14 de julhet. O i podèm pas reprochar que per aqueste còp i es pas per res. Emai anam pas intentar un procès als parents occitans que fan nàisser lors enfants un quatòrze de julhet. Aquò dich, s’èrem una mica supersticioses e se nos voliam amusar una mica, nos poiriam demandar se i a pas una relacion entre lo comportament politic d’aquel arlèri e son jorn de naissença…

  Pèire Rabasse

            « Petit éloge amoureux de l’Occitanie » d’Alain Monnier. Edicions Privat. Acabat d’imprimir en abrial de 2022. 185 paginas.

https://www.fnac.com/a16817604/Alain-Monnier-Petit-eloge-amoureux-de-l-Occitanie