Le journal de ma region – Lo jornal de la meu Region ...

            Regularament recebi dins ma bóstia de letras lo jornal de la Region Centroccitana (collectivitat territoriala impausada per l’Estat colonial francés). Es una tissa per totas las collectivitats de mandar un jornal de restitucion de lors activitats. Recebi lo de la Comuna, de la Comunitat de comunas, del Departament e doncas de la Region. Sabi pas se nòstres elegits fan un bon calcul en mandant aquel bilanç publicitari èssent que lo lector atentiu -qu’es tanben un elector- se maina lèu que, fin finala, la collectivitat territoriala en question fa pas grand causa ; en defòra de virar de rasonaments, plan solide. D’efièch, de la mendre causa, nòstres edils fan d’una palha un palhièr. Retribuïsson d’escrivassièrs per los aflatar longament. Pagan tanben, amb l’argent dels contribuents coma es de regla, de fotografs que mandan los mitralhar per la mendre inauguracion de crisantèms. Malurosament, dins aqueles periodics s’i aprèn rarament quicòm d’interessant. Mas tot comptat e rebatut, se podèm repotegar sus la forma, o podèm pas far sul fons qu’aquelas menas de restitucions son democraticament justificadas. Foguèsse pas per çò que balhan una idèa de la reparticion de la moneda publica e los budgèts.

            Tornèm-ne, se vos plai, al jornal de la Region Centroccitana que veni de recebre. Se son pas crebat la palhassa per li trobar un títol original ; aqueste es « Le journal de ma region – Lo jornal de la meu Region ». Se pòt pas dire que l’imaginacion siá al poder en Centroccitània. Çò que remarqui dempuèi que recebi aquel butletin es que jamai los estatjants de la region son pas nomats per lor gentilici condrech d’Occitans. La Region Bretanha nomena sos estatjants de Bretons ; la Region Alsàcia, quand n’i aviá encara una, nomenava sos estatjants d’Alsacians ; la Region Corsega nomena sos estatjants de Còrses ; etc… En Centroccitània es pas jamai lo cas. La presidenta Caròla Delga, mas tanben los autres redactors devon pas saber lo gentilici dels estatjants de Centroccitania. Se diriá que de prononciar « Occitans » lor escarraunhariá la lenga. Alavetz, se pòt legir « Un budgèt 2023 poderós al servici dels estatjants e del climat. », alara que se seriá pogut escriure « … al servici dels Occitans e del climat. » ; « … per protegir los estatjants d’Occitània. », alara que se seriá pogut escriure tot simplament « … per protegir los Occitans. ». Cristòl Rivenc, lo president del grop « Nosaus Occitània » a l’Amassada regionala escriu dins son adreiça als lectors « Cars estatjants d’Occitània » allòc de « Cars Occitans ». Semblariá que psicologicament i arriban pas. D’efièch, escriure « Cars Occitans » seriá reconéisser una identitat tròp marcada e tròp nacioccitana per de monde que considèron que « Sèm totes Franceses ». Per eles, e dins lor cap formatat, reconéisser que dins la Region dicha Occitània demorarián d’Occitans es ja se metre fòra lei. Lor subre-ieu politic los empacha de se reconéisser Occitans. D’aquel punt de vista son plan mai alienats que non pas los elegits bretons, alsacians o còrses.

            Alavetz, fan totas las bidorsadas lengatgièras que pòdon per tombar pas dins çò que pensan poder èsser un pecat de separatisme : « los estatjants d’Occitània, los ciutadans d’Occitània, las gents que demòran en Occitània, los paisans de la Region, etc… ». Se pauc a cha pauc, mas aurà calgut de decennias, lo vocable d’Occitània a capitat per s’impausar, e quitament coma nom d’una region del país, pasmens lo gentilici es fins ara rebutat per la classa politica alienada occitana. Los notables refusan de se reconéisser coma Occitans. An probablament paur d’esquiçar lor francitat se se disián per çò que son. Culpabilizarián d’èsser quicòm mai que çò que lor es estat inculcat. An pauc de daissar anar lor occitanitat. Se reténer d’èsser eles-meteisses. S’èra pas lo cas perqué aquela retenguda averada e malautiva ? Alara qué ? Una Region Centroccitània sens Occitans coma i a una Region Centroccitània sens lenga occitana ?

            Justament de la lenga occitana dins aquesta publicacion, parlem-ne ! Sus 32 paginas, es pas complicat : mièja pagina pel catalan e mièja pagina per l’occitan. Aqueles pichons tèxtes en occitan e en catalan tornan prene lo tèxte en francés qu’el fa una pagina. Valent a dire qu’es escrich dos còps pus gròs. Simbolicament, nos podèm pas enganar : pels promotors d’aquel jornal lo francés val dos còps mai que l’occitan e lo catalan. Per eles aquestas doas lengas devon èsser imperativament minoradas. Son sistematicament minoradas per demorar minorizadas fins a lor escantiment definitiu coma o prevei la politica eradicatritz de l’Estat francés. Aquel monde an la volontat politica de mespresar nòstra identitat fins a l’assassinar. Rapelam qu’un assassinat es un murtre amb premeditacion.

            La presidenta Caròla Delga a quitament pas l’èime de demandar que son editorial siá tradusit dins las lengas originalas de la region. Coma totes los politicians venduts al jacobinisme, tant val dire a l’enemic, ditz far quicòm per l’occitan, mas concretament fa pas res. Çò que disi aquí es pas una denóncia per una denóncia. Las pròvas son aquí. I a pas qu’a prene en man aquel jornal de sa Region per se’n mainar. Quant de temps encara nos daissarem mespresar ? Desiram que totes los occitanistas que vivon dins la Region Centroccitània li manden un acivada per escrich. S’aquò fa pas efièch, almens aurà lo meriti de li rapelar, a n’ela e a sa majoritat, que se daissan pas enganar per lors enganas.

             Sèrgi Viaule