Cocardièrs tricoloristas, Eric Zemmour los subrepassa totes

Ont anam ?..

            Qual sap se poiriá i aver mai enemic d’Occitània qu’Eric Zemmour ? De personas feroçament contra nosaus, aquò’s pas çò que nos manca, aquò rai ! Mas mai supremacista francimand qu’aquel òme, me demandi s’es causa possibla. Aquel adorator de Napoleon es probablament un dels mai dangieroses politicians que se pòsca trobar sul mercat politic francés. E Dieu sap qu’aquel cenacle manca pas de cocardièrs tricoloristas, totes mai canins contra nosaus los unes que los autres. Cresi, ça que la, qu’Eric Zemmour los subrepassa totes. A tal punt qu’a d’unes moments quand parla soi obligat de me piuçar per saber se soi pas a far una cachavièlha.

            L’iperdrechurizacion de l’escaquièr politic francés èra prevesible dempuèi la demission de l’esquèrra de cara a la pujada de l’islamisme. Aquela fugida en rasa campanha davant los fanatics es estada tan vesedoira e patenta qu’es la drecha que, condreitament, es estada obligada de prene la defensa de las valors de laïcitat e de democracia. Es un comble mas es atal ! Los ciutadans èssent estacats a n’aquelas doas valors cardinalas de l’organizacion politica, èra de preveire que los partits que militavan per elas anavan logicament prene d’audiéncia.

            La plaça se dobriguèt atal per los que sabon dire de blanc çò blanc e Eric Zemmour a saput abandonar la lenga de fusta, granda especialitat de l’esquèrra e de l’extrèma esquèrra francimandas, per parlar la lenga del cadajorn. Las formacions d’esquèrra essent incapablas d’evocar de tèmas politics tant importants coma la terror islamica, l’immigracion illegala, la seguretat, la laïcitat e la defensa de la libertat de consciéncia, aquestes foguèron preses en carga per la drecha e l’extrèma drecha. Qual se n’estonariá ?

            Qu’Eric Zemmour se prenga pel tiran Napoleon, aquò’s son afar, aquò’s son drech lo pus estricte. Que propause una politica ultrasupremacista es tanben son drech en democracia ; emai s’ai de bonas rasons de lo sospechar de la voler abolir se per malastre arribava al poder.

            Curiosament, dins lo cortal mediatic francés que se resumís a lo de París, lo cronicaire fa l’unanimitat contra el. Li reprocharián de reconéisser pas lo drech dels pòbles e de las nacions colonizadas de dispausar de lor libertat politica ? Los mèdias franchimands reprocharián a Eric Zemmour d’aver pas reconegut l’independéncia de la Republica de Catalonha, pr’aquò foguèsse estada obtenguda aprèp un long procèssus democratic debanat a la vista de totes los que lo volguèron véser e en seguida d’un referendum contrarotlat per de personas neutras ? La dòxa parisenca reprochariá a l’extrèma drecha que pòt pas mai contrarotlar, los lingüicides perpetrats dins l’Exagòn e Otra-mar ? Li reprochariá son autiu fanatisme francés ? Que nani ! Res de tot aquò. D’aquestes punts de vista son totes pòrcs polits e polits pòrçs. An pas res a se reprochar los unes als autres. Çò que repròcha lo sistèma franco-francés a son extrèma drecha son las qualques causas qu’aquesta anonciá senadament voler reglar, valent a dire l’immigracion incontrarotlada e l’islamizacion que gangrena la societat. La pensada unica (la dòxa) fa coma se l’islam, dempuèi trente ans, nos fasiá pas la guèrra e aviá pas assassinat 271 personas e fach de milierats de nafrats. Se l’esquèrra francesa fa mina d’o aver oblidat, lo pòble o a pas demembrat. Alavetz, vòta de mai en mai per los que prometon de restablir la seguretat publica.

            La paradòxa de la terribla situacion politica que vivèm a l’ora d’ara dins l’Estat francés es que l’extrèma drecha ditz voler defendre las libertats individualas mai elementàrias. Fa trenta ans que vesi pujar l’extrèma drecha e aquela creissença es, logicament, proporcionala a la pujada dels crimis islamics e a l’incuria de l’esquèrra sus aqueste sicut e sus plan maites. Es aquí que residís dempuèi plan temps la paradòxa francimanda.

            E Occitània dins aquò ? Per nosaus, res de nòu jos la capa del cèl. La volontat egemonica de la nacion francesa sus l’ensems de las nacions ensarradas de fòrça dins lo territòri estatal es despartida per totes los corrents de pensada. Totes son eissits de París e al servici de l’imperialisme francés. Atanben s’i caliá esperar un jorn : a èsser ultra chauvin, los Franceses an causit -o causiràn un jorn- d’o èsser fins a cima de lor de agiment, valent a dire en balhant las manetas de la gestion politica a un poder autoritari.

            Los mèdias que fabrican l’opinion a partir de París avián pas previst l’emergéncia d’Eric Zemmour. Aqueste pugèt sus l’empont de las eleccions presidencialas sens lor permission. Alavetz, lo pòdon pas mai véser ni sentir. Fa qualques temps que fan tot per li metre de bastons dins las ròdas. Coma nosaus, mas per de rasons diferentas e diametralament opausadas, s’es metut París sus l’esquina. Mas es pas per aquò que los enemics de nòstres enemics son nòstres amics. La designacion d’un emperaire a l’Elisèu, foguèsse de drecha o d’esquèrra, d’extrèma drecha o d’extrèma esquèrra es pas nòstre afar. Las derivas autoritaristas dels politicians son indubitablament inscrichas dins l’ADN del sistèma centralista e presidencialista francés. Per çò qu’es de l’avenidor politic d’Occitània, Joan-Luc Melenchon o Eric Zemmour es del pariu al meteis. An res mai per nosaus qu’asirança e mesprètz. Quand l’ultra centralisme pòrta la grana del despotisme, assistissèm, despoderats, a de fenomènes populars qu’escapan als quitis poders mediatics parisencs. Ont anam !

               Sèrgi Viaule