Agachar las cadenas de television francesas es vengut insuportable per un esperit critic

            Es parlar coma l’endevinaire de Cucuron d’enonciar la servilitat de la premsa parisenca, e la premsa francesa en general, al poder politic. Francament es pas ges recent. Aquò dura dempuèi l’Ancian regim, quand los cronicaires èran ja a lecar las bòtas dels reis e de lors vassals. De tot temps los jornalistas son estat los lacais servils del poder francés, qu’aquel siá reialista, emperial o republican. Amb aquò, per balhar lo cambi a lor coardisa, o puslèu per ensajar de la compensar, los jornalistas franceses arrestan pas de se gargalhar de lor somiada e fantasmada « libertat de la premsa ». Contunhan de creire que la libertat son eles que l’an inventada. Pr’aquò, la subordinacion de la premsa parisenca al poder jacobin es sistemica. Aqueles paures flataires obsequioses banhan talament dins lo sistèma que d’unes innocents se mainan quitament pas que lo sistèma los ten jos empresa psicologica.

            A i agachar de prèp, los poders politic e mediatic son talament imbricats que n’arribam a nos demandar quin a la primautat sus l’autre. D’un costat los mèdia son als òrdres dels politicians qu’en partida tenon los robinets de l’informacion, mas d’un autre costat es plan lo poder mediatic que manipula pauc o pro l’opinion publica. Sols, o amb la complicitat e a  l’òrdre del poder politic, los jornalistas son capables de lançar una campanha de denigrament e de descrèdit contra un politician fins a lo desquilhar del paisatge. D’un autre latz, jos l’aparéncia d’una relativa pluralitat (los mèdia s’i entendon a simular e a fénher) son eles que fan las campanhas electoralas.

            Alavetz, la pluralitat mediatica existiriá encara en França ? Certanament dins d’unes domènis consensuals coma per exemple lo social, lo cultural, l’esportiu, lo de la politica politiciana dins una cèrta mesura, e qualques autres. Per contra i a de tabós per los quals l’unanimitat se deu far sens discutida. Demest aquesta i a la la famosa « grandor de França », una grandor passada (malgrat totes sos crimis e sa responsabilitat dins las doas guèrras mondialas) e presenta malgrat entre maitas causas l’assassinat reivindicat de las lengas de Corsega, occitana e bretona (la basca, la catalana l’alemanda e la neerlandesa an l’astre d’aver d’Estats o de poders autonòms per velhar sus elas). Quasi dempuèi l’Edat-Mejana, dempuèi que la teocracia catolica decidiguèt de promòure lo reialme de França al detriment de totes los autres, lo supremacisme francimand es consubstancial a l’Estat francés. Se creèt una dòxa, una ideologia, que deu imperativament rosegar e demorar dins totes los cervèls en francimandiá, coma la charià deu èsser interiorizada dins totas las comprenèlas jos pena de mòrt en país islamic. L’encloscatge es lo meteis d’un costat coma de l’autre.

            Dobrissi una parentèsi sus l’emplèc que fau del mot « supremacisme ». Benlèu que d’unes poirián trobar que qualques còps l’emplegui abusivament. Mas cal ben emplegar los mots que convenon aquí ont son necessaris e ont se’n pòt pas metre d’autres. Atanben, me permeti de remembrar la definicion d’aqueste mot : « Ideologia que postula la superioritat d’un pòble o d’una civilizacion sus totes los autres e atal legitima son aspiracion egemonica ». Me sembla qu’aquò definís plan los comportaments mentals e ideologics de la quasi totalitat dels mèdia franceses. Aqueles comportaments  que sián conscients o pas, lo supremacisme francés es lo supòrt mental prealable a l’imperialisme.

En causa d’aquela cròia exasperanta dels jornalistas parisencs, agachar las cadenas de television francesas es vengut insuportable per un esperit critic. Ai una amiga occitano-neerlandesa que n’es arribada a la meteissa conclusion que ieu. Mas ela, poliglòta, a un escapatòri de tria. S’es abonada en linha a la premsa neerlandesa, çò que li permet d’aver una vision pus objectiva de l’actualitat. Ela pòt comparar los dos sistèmas informatius. Es espantada del desfasament. Constata cada matin la pauretat e la parcialitat patetica del sistèma francimand. Me confessèt un jorn qu’a d’unes moments se demandava cossí podriá contunhar a viure dins un país jos dominacion francesa s’èra pas son estacament a la cultura occitana. Una cultura occitana que ven contrariar e compensar los lamentables comportaments congreats per una ideologia immesurablament chovinista.

Darrièr exemple en data, l’autre jorn agachèri per azard una emission sus una cadena que sa linha politica es clarament jacobino-esquerrista. Se trachava d’un debat sus la necessitat o pas de bastir l’autorota A69 entre Castras e Tolosa. Sul platèu, pas mens de tres jornalistas de la cadena, una jornalista de Médiapart, e un ecologista associatiu ; totes parisencs, plan solide. De monde que vivon pas e qu’an pas jamai viscut en Albigés. Benlèu que qualques uns i son davalat un còp just per manifestar contra l’autorota e encara deu benlèu èsser lo cas pas que de l’ecologista. La persona per justificar « l’equilibri » del debat èra lo deputat del parçan, lo Sr Joan Terlièr. Èra, ni mai ni mens, qu’una emboscada coma los jornalistas parisencs son acostumats a las aprestar. Cinc personas contra l’autorota e demest aquesta l’animatritz de l’emission que distribuïssiá la paraula a qual ela voliá e lo temps que voliá, e una sola persona qu’èra la sola a l’entorn de la taula a coneisser las originas e las consequéncias de la problematica. Totes las autras, çò que sabián, èra pas que d’ausida. Çò que los empachèt pas d’escupir lor ecologisme fanatic e per l’animatritz d’interompre lo deputat. Dels Occitans de Masamet e de Castras aquel monde se’n chautan coma de lor primièra camisa. Son pas eles que moriràn d’un infarctus dins l’ambulància dels pompièrs entre Masamet e l’espital de Tolosa per l’encausa de l’enclavament rotièr d’aquel bassin de vida. Vòlon empachar de ressegar qualques arbres del costat de Puèglaurenç alara que ne seràn plantats cinc còps mai, mas an pas parlat de la betonizacion del periferic de París. A totes aqueles fanatics de venon en Occitània menar rambalh alara que i de bòsques pertot al long de l’A 69, lor suggerissi un combat plan mai urgent dins una region ont lo monde morisson empoisonats per la pollucion : exigir que lo periferic parisenc siá tranformat en cinta arbrejada. Per aquò òc, valdriá lo còp de se metre en endura e de se daissar morir de talent e de set. Causa coneguda siá als amators de chantatge…

Sèrgi Viaule